اثر روش های آبیاری بر بهره وری آب در برنج

به منظور مقایسه و بررسی امکان کاربرد روش های مختلف آبیاری در مقایسه با روش سنتی و ارزیابی روش های مختلف آبیاری پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار با دو فاکتور آبیاری در چهار سطح و رقم در دو سطح در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) در سال 1390 به اجرا درآمد. تیمارها شامل روش های مختلف آبیاری شامل تناوب خشکی و رطوبت (AWD)،کشت نیمه خشک (SDC)، ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت (SWD)، روش سنتی یا غرقابی (TI) و دو رقم بومی (طارم محلی) و اصلاح شده (فجر) بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده ها نشان داد که ارقام مورد استفاده و همچنین روش های مختلف آبیاری از نظر مصرف آب تفاوت کاملا معنی داری داشتند. با این وجود برهمکنش بین روش های مختلف آبیاری و ارقام، معنی دار نبود. بر اساس نتایج، تیمار مدیریت SDC با مصرف آب 4042/5 متر مکعب در هکتار (حدود 55 درصد صرفه جویی در مصرف آب)، بهره وری آب آبیاری WPi) 1/68)کیلوگرم بر متر مکعب و بهره وری آب آبیاری+ بارش WPi+w) 1/38)کیلوگرم بر متر مکعب، در مقایسه با دیگر روش های آبیاری (به ویژه آبیاری سنتی) بیش ترین کارآیی را داشته است. بنابراین بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش، کاهش ارتفاع آب در سطح مزرعه در روش های مختلف آبیاری موجب کاهش قابل ملاحظه عملکرد شلتوک نگردید، بنابراین می توان یکی از روش های کم آبیاری (SDC، AWD و SWD) را به ترتیب اولویت در آبیاری برنج در شرایط مشابه این پژوهش به کار گرفت.