مقایسه سازگاری زیستی غشاهای مختلف با سلول های فیبروبلاست

امروزه تکنیک های مختلفی برای ترمیم بافت استخوان در محل های آسیب دیده مطرح می باشد. استفاده از غشاهای زیستی در محل ترمیم یکی از این تکنیک هاست. همچنین استفاده از فاکتور رشد غنی از پلاسما در محیط رشد سلول های استخوانی از دیگر روش ها محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه سازگاری زیستی سلول های فیبروبلاست لیگامان پریودنتال انسانی کشت شده بر روی غشاهای قابل جذب هایپوزورب، پریکارد و توتودنت که بیشتر در معرض فاکتور رشد غنی از پلاسما قرار گرفته بودند، بود.
در مطالعه تجربی حاضرغشاهای قابل جذب مورد آزمایش شامل Hypro-Sorb F Pericardium،، Tutodent و Vicryl بودند. سلول های فیبروبلاست بدست آمده از بافت لیگامان دندان های پره مولر به پ اساژ 3 رسانیده شدند. سپس تعداد cell/cm 2 105 از سلول های فوق بر روی غشاهای آغشته به فاکتور رشد غنی از پلاسما plasma rich growth factor (PRGF) کشت داده شدند. پس از گذشت 72 ساعت سلول ها جهت ارزیابی سازگاری زیستی، فعالیت آلکالین فسفاتازی و آنالیز آماری به روش one way anova مورد بررسی قرار گرفتند.
PRGF سبب افزایش چسبندگی سلول گردید و غشای توتودنت آغشته به PRGF بیشترین میزان چسبندگی را نسبت به غشاهای Hypro-Sorb F و pericardium نشان داد (005/0 P=).
PRGF سبب افزایش نرخ بقای سلولی و فعالیت آلکالین فسفاتازی سلول های واقع بر روی غشاهای زیستی می گردد. درمان با PRGF سبب افزایش چسبندگی سلول های فیبروبلاست به غشاها می شود.