بهبود خواص آسترهای رسی ژئوسنتتیکی (GCL) با استفاده از بنتونیت پلیمری نانوکامپوزیت

بیش از سه دهه از کاربرد آسترهای رسی ژئوسنتتیکی توسط مهندسان طراح و پیمانکاران به عنوان گزینه ای مناسب در مقابل پرده های آب بند خاکی سپری شده است. اخیرا به منظور کاهش هدایت هیدرولیکی آسترهای GCL، محققان با پولمریزاسیون اسید اکریلیک در مقیاس نانو و درون گل بنتونیت، نوع جدیدی از بنتونیت را معرفی نمودند. بنتونیت پلیمری نانوکامپوزیت (BPN) به دست آمده در معرض جریان هوا خشک شده و برای شبیه سازی توزیع اندازه ذرات آسترهای رسی ژئوسنتتیکی (GCL) تشکیل شده از بنتونیت دانه ای، آسیاب شده است. آزمون های شاخص تورم و هدایت هیدرولیکی نشان دادند که BPN نسبت به بنتونیت سدیم طبیعی در محلول های آبکی، پتانسیل تورم بیشتری دارد اما هدایت هیدرولیکی آن به مراتب کمتر (10-10*3 cm/s) می باشد. به عنوان مثال، بنتونیت سدیم طبیعی که ضریب هدایت هیدرولیکی آن بیش از 4 برابر می باشد (5-10*2cm/s k >)، تقریبا 30 میلی لیتر در آب یون زدایی شده متورم می شود در حالی که BPN به میزان 70 میلی لیتر در محلول مشابه متورم می شود. در نتیجه آسترهای رسی ژئوسنتتیکی که در ترکیبات آنها از BPN استفاده می شود نسبت به انواع سنتی آن مقاوم تر هستند. هدف از ارائه این مقاله بررسی آخرین دستاوردهای محققان در زمینه بهبود خواص آسترهای رسی ژئوسنتتیکی برای کاربردبه عنوان یک عایق زیست محیطی مناسب می باشد.