تاثیر استراتژی ها و عوامل کمورادیوتراپی بر بقای پنج ساله ی بیماران مبتلا به سرطان مری

ایران یکی از مناطق با شیوع بالای سرطان مری در جهان است. بهبود بقا در عمل جراحی به دنبال درمان کمکی، به عنوان یک درمان استاندارد در بدخیمی دستگاه گوارش به طور گسترده ای پذیرفته شده است. کمورادیوتراپی تنها یک جایگزین مناسب برای جراحی در بیماران مبتلا به سرطان مری متاستاتیک و غیر قابل عمل می باشد. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی اثرات کمورادیوتراپی و رادیوتراپی تنها و کمورادیوتراپی و را دیوتراپی کمکی بر میزان بقا بود.
در یک مطالعه ی گذشته نگر مقطعی در شمال غرب ایران، پرونده ی 331 بیمار مبتلا به سرطان مری که جهت درمان به مرکز رادیوتراپی بیمارستان امام رضا (ع) تبریز بین سال های 90-1386 مراجعه نموده بودند، بررسی گردید. وضعیت سلامت بیماران با پیگیری تلفنی مشخص و میزان بقای بیماران و تاثیر مشخصات دموگرافیک، نوع درمان، دوز رادیوتراپی و نوع داروهای مورد استفاده در کمورادیوتراپی بر بقای بیماران با استفاده از روش Kaplan–Meier و Cox در نرم افزار SPSS نسخه ی 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانه ی بقا 2/14 (حدود اطمینان: 6/16-33/12) ماه و میزان بقای 1، 3 و 5 ساله به ترتیب 60، 21 و 16 درصد به دست آمد. در آنالیز تک متغیره، عوامل سن (001/0 > P)، مرحله ی بیماری (001/0 > P)، تمایز سلولی (020/0 = P)، نوع درمان (001/0 > P)، میزان دوز دریافتی اشعه (010/0 = P) و نوع داروی مورد استفاده در کموتراپی (010/0 = P) از عوامل پیش آگهی دهنده ی بقا بودند. در تجزیه و تحلیل چند متغیره، میزان اشعه ی دریافتی در رادیوتراپی از عوامل پیش بینی کننده ی میزان بقا شناخته شد.
میزان بقا در بیماران مراجعه کننده پایین می باشد. بنابراین تشخیص زود هنگام بیماری و بهبود روش های درمانی با انجام کارآزمایی های بالینی جهت افزایش میزان بقای بیماران پیشنهاد می گرد.