بررسی نقش ابعاد ساختاری و ارتباطی سرمایه اجتماعی در تبیین مشارکت سیاسی

بررسی های اندیشمندان نشان می دهد که پیوندها و تعاملات اجتماعی، تاثیر مثبتی بر رفتار سیاسی بر جای گذاشته است. در همین راستا، توکویل در نظریه های خویش استدلال می کند که توسعه مستلزم بازگشت به سرمایه انسانی به خصوص مهارت های مدنی است. این پژوهش به دنبال بررسی این امر است که آیا نظریه سرمایه اجتماعی نیز می تواند تاثیر یکسانی بر مباحث توسعه سیاسی به ویژه مشارکت و رفتار سیاسی بر جای گذارد؟ بر اساس منطق «پیوندهای ضعیف»، مشارکت سازماندهی شده از طریق پیوند افراد با طیف های گسترده تری از مردم سبب می شود سرمایه اجتماعی میان گروهی در میان شهروندان افزایش پیدا کند. بنابراین به نظر می رسد افزایش مشارکت در میان مردم در نهایت منجر به افزایش فعالیت های همکاری جویانه آنها می شود. درحالی که تاثیر تعاملات اجتماعی بر روابط سیاسی بسیار مورد توجه بوده است، تحقیقات تجربی بسیار ناچیزی برای بررسی تاثیرات این شبکه ها به ویژه در ارتباط با رفتار سیاسی وجود دارد. بر این اساس، پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا بین شبکه های اجتماعی با رفتار سیاسی دانشجویان رابطه وجود دارد یا خیر؟ برای آزمون فرضیه ها در مورد رابطه پیوندهای اجتماعی و مشارکت سیاسی از روش های تحلیل همبستگی و تحلیل رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. با تقسیم سرمایه اجتماعی به دو بعد ساختاری و ارتباطی و مشارکت سیاسی به سه سطح بی تفاوتی سیاسی، مشارکت سیاسی رسمی و مشارکت سیاسی فعال، یافته های پژوهش نشان داد که هرچند هر دو بعد سرمایه اجتماعی، رابطه معنی داری با ابعاد مشارکت سیاسی داشتند، اما سرمایه اجتماعی ارتباطی تاثیر بیشتری بر روی رفتار سیاسی دانشجویان داشته است.