بررسی تاثیر شرایط مکانیکی در تعیین کمی سینرژی عضلانی حین رکاب زنی برای کاربردهای توانبخشی FES

برای بازتوانی حرکتی بیماران آسیب نخاعی می توان از روش های مبتنی بر FESبهره برد که رکاب زنی FESاز جمله این روش ها است. ایجاد فعالیت تناوبی در ماهیچه های اندام تحتانی و پایداری نقطه اتکای بیمار، رکاب زنی FESرا در زمره تمرین های مفید برای این نوع بیماران قرار داده است. اصلی ترین مشکل پیش روی کاربرد FESدر توانبخشی، خستگی زودهنگام عضله ای است که تحریک الکتریکی به آن اعمال می شود. از سوی دیگر سیستم کنترل حرکت بدن انسان همواره مسیر کم هزینه ای را از میان بی نهایت مسیر ممکن برای انجام فعالیت های بدن در نظر می گیرد. بازده زیاد حرکتی و ایجاد کم ترین میزان خستگی در عضله ها از ویژگی های این سیستم کنترل است. اساس این نوع فعالیت، سینرژی نامیده می شود که امید است با به خدمت گرفتن آن، رکاب زنی FESبه شیوه موثرتری انجام شود. در این پژوهش به کمی سازی سینرژی عضلانی میان عضله های اصلی در رکاب زنی با روش تجزیه نامنفی ماتریس و با مبنای کینزیولوژی پرداخته شده است. چهار سینرژی به عنوان تعداد مناسب و بهینه سینرژی ها برای توصیف رکاب زنی در شرایط مختلف مکانیکی تعیین شد. معیار VAFبا درنظر گرفتن چهار سینرژی برای توصیف رکاب زنی با سرعت های 40، 50 و 60 دور بر دقیقه به ترتیب برابر 4±92، 3±92 و 4±91 درصد و برای گشتاورهای 5، 7 و 9 نیوتن متر به ترتیب برابر 3±91، 5±92 و 4±92 درصد به دست آمد. سینرژی های استخراج شده در سرعت های متفاوت و گشتاورهای مقاوم متفاوت نیز به طور میانگین دارای همبستگی 98.4 درصد هستند.