بهره وری بهینه از سامانه ی تلفیقی آبخوان- سد: رویکرد برنامه ریزی ژنتیک

در سال های اخیر، به علت رشد صعودی تقاضای آب، استفاده بیش از پیش از منابع محدود آب، اعم از سطحی و زیرزمینی، و در برخی مناطق استفاده ی توامان از این منابع، افزایش یافته است. همزمان با این رشد استفاده، شبیه سازی بهره برداری، شامل شبیه سازی و بهینه سازی، بخصوص در نحوه ی برخورد با آب زیرزمینی، توسعه یافته است. قواعد بهره برداری یکی از ابزارهای مناسب در برنامه ریزی منابع آب می باشند که با استفاده از مقادیر متغیرهای حالت متفاوت، در گذشته و حال سامانه، نحوه ی و مقدار برداشت از منابع مختلف را در زمان حاضر براورد می کنند. در این تحقیق، نحوه ی بهره برداری زمان واقعی از منابع متفاوت و تخصیص آب به نیازهای مختلف سامانه ی آبخوان- سد در محدوده ی کرج مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور، کارآیی الگوریتم ژنتیک[1] (GA) در استخراج قاعده ی بهره برداری خطی و برنامه ریزی ژنتیک با موقعیت ثابت ژن[2] (FLGGP) در یافتن روابط ریاضی بدون قالب از پیش تعیین شده خطی یا غیرخطی، با هدف کمینه سازی مجموع مربعات انحرافات مقادیر بهنجار شده تخصیص از نیاز، مقایسه شده اند. نتایج حاکی از آن هستند که تابع هدف حاصل از FLGGP، 58/32 درصد کمتر (بهتر) از مقدار مشابه حاصل از GA می باشد. به این ترتیب، کارآیی و انعطاف پذیری FLGGP، به علت استفاده از توابع و متغیرهای مختلف در جستجوی فضای تصمیم برای سامانه ی تلفیقی، بیشتر از GA است.