تعیین مسیر کشتی های پشتیبان فراساحل: موردکاوی منطقه خارک

لجستیک در صنعت نفت به دو بخش بالادستی و پایین دستی تقسیم می شود. لجستیک پایین دستی نفت مربوط به فعالیت هایی است که برای رساندن نفت و گاز به دست مشتری انجام می شود و لجستیک بالادستی مربوط به پشتیبانی تاسیسات نفتی خشکی و فراساحل است. برای پشتیبانی و تامین تاسیسات فراساحل از «کشتی های پشتیبان فراساحل» استفاده می شود. هزینه های لجستیک بالادستی، بخش عمده ای از هزینه های شرکت های نفتی را تشکیل می دهد. از آن جا که هزینه تاخیر در عملیات تاسیسات فراساحل بسیار بالاست، لذا برنامه ریزی مناسب برای پشتیبانی به موقع از این تاسیسات بسیار مهم است. در این مقاله مساله تعیین مسیر کشتی های پشتیبان فراساحل در منطقه خارک (واقع در شمال غربی خلیج فارس) مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف این مقاله ارائه مدلی است که با توجه به محدودیت های عملیاتی موجود، زمان بندی و توالی حرکت کشتی های پشتیبان فراساحل را به نحوی تعیین کند که تقاضای تمام سکوها در زمان مناسب برآورده شود. هسته اصلی این مدل بر مبنای VRPPDTW توسعه یافته است. در این مدل برای نخستین بار محدودیت مربوط به ظرفیت ذخیره سازی سکو بدون امکان استفاده از انبار موقت در عملیات انتقال بار بین سکو و کشتی، با فرض وجود چند کشتی و در حضور پنجره های زمانی نرم مورد بررسی قرار گرفته است. در این مدل علاوه بر تعیین مسیر کشتی های پشتیبان با کم ترین هزینه ممکن، زمان سرویس دهی سکوها نیز به حداقل می رسد. نتایج نشان می دهد که سرویس دهی به سکوها در کم ترین زمان ممکن، می تواند باعث افزایش در هزینه عملیاتی پشتیبانی از تاسیسات فراساحل گردد، اما از سوی دیگر تقاضای تمامی سکوها در کم ترین زمان ممکن برآورده می شود.