بررسی اثر محیط هیدروژلی پلی اتیلن گلیکول بر میزان حیات و تمایز سلول های بنیادی عصبی مشتق شده از مغز استخوان

سلول درمانی، یکی از روش های معالجه ی بیماری های سیستم عصبی مرکزی است که بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، به علت بقای کم سلول ها پس از پیوند، تحقیقات در این زمینه با مشکل مواجه شده است. ناقل های سلولی، باعث افزایش بقای سلول ها پس از پیوند می شوند. هیدروژل پلی اتیلن گلیکول، یک ناقل مناسب برای این هدف می باشد. در این مطالعه، میزان بقا و تمایز سلول های بنیادین عصبی مشتق شده از مغز استخوان، روی هیدروژل پلی اتیلن گلیکول مورد بررسی قرار گرفت.
سلول های استرومایی مغز استخوان، از موشهای صحرایی تهیه و در محیط کشت MDEM/F12 حاوی EGF، B27 و bFGF کشت داده شد تا سلول های بنیادین عصبی ایجاد گردد. سپس سلول های بنیادین عصبی به مدت 7 روز در محیط کشت سه بعدی هیدروژل پلی اتیلن گلیکول قرار گرفت. در این مطالعه، مرگ و میر سلول ها بررسی شد و از مارکرهای ایمنوسیتوشیمیایی جهت بررسی تمایز سلول ها، استفاده گردید.
نتایج، نشان داد که بیان آنتی بادی های NF68، NF160 و NF200 پس از 7 روز در محیط کشت 3 بعدی هیدروژل پلی اتیلن گلیکول بیشتر از محیط کشت دو بعدی بوده و میزان بقای سلول ها در این محیط حدود 24/98% بود. اما میزان بیان آنتی بادی های GFAP و Nestin در محیط کشت دو بعدی بیشتر بود و میزان بقای سلول ها حدود 70/71% بود.
این نتایج می تواند نشان دهنده ی اهمیت محیط های سه بعدی مصنوعی در افزایش میزان بقای سلول ها باشد که برای سلول درمانی استفاده می شوند و ممکن است بتوان از این ناقل سلولی در آینده در فرآیند های درمانی استفاده کرد.