کنترل شیمیایی گل جالیزمصری (Orobanche aegyptiaca) در گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum) با علفکش های گلایفوسیت و سولفوسولفورون

جهت بررسی کنترل گل جالیز مصری (Orobanche aegyptiaca) در گوجه فرنگی با دو علفکش گلایفوسیت و سولفوسولفورون و یافتن دوز مناسب و تعداد دفعات کاربرد دو علفکش، چند آزمایش در سال 1390 در دانشگاه آرهوس کشور دانمارک انجام گرفت. ابتدا تاثیر دوزهای 029/0، 147/0، 735/0، 676/3 و 378/18 میلی گرم در لیتر علفکش سولفوسولفورون و 023/0، 117/0، 587/0، 935/2 و 676/14 میکرولیتر در لیتر علفکش گلایفوسیت بر روی بذور گل جالیز بدون حضور گیاه میزبان، با کاربرد ماده محرک جوانه زنی GR24 در شرایط پتری دیش بررسی شد. سپس تاثیر کاربرد شاخساره ای دو علفکش بر رشد گوجه فرنگی و کنترل گل جالیز در ارقام هیبرید پتوپراید 2 و ویوا گوجه فرنگی در شرایط گلخانه ای مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایش گلخانه ای عبارت بودند از 4 دوز علفکش سولفوسولفورون (25، 50، 75 و 100 گرم ماده موثره در هکتار) و 4 دوز علفکش گلایفوسیت (20، 40، 60 و 80 گرم ماده موثره در هکتار) با کاربردهای منفرد، 2 بار کاربرد و 3 بار کاربرد. اولین کاربرد 15 روز بعد از انتقال نشاء و فاصله بین دو کاربرد نیز 14روز بود. نتایج آزمایش پتری دیش نشان داد که علفکش های سولفوسولفورون و گلایفوسیت به طور معنی داری طول ریشه چه بذور گل جالیز را نسبت به شاهد کاهش دادند. نتایج کار گلدانی نشان داد که پاسخ دو رقم گوجه فرنگی به تیمارهای مختلف دو علفکش متفاوت بود. رقم ویوا نسبت به هیبرید پتوپراید 2 در کاربرد هر دو علفکش برتری داشت. تیمارهایgr ai/ha 50 یک، دو و سه بار کاربرد و gr ai/ha 25 دو و سه بار کاربرد علفکش سولفوسولفورون در رقم ویوا در مجموع صفات مورد مطالعه، به ترتیب مناسب ترین تیمارها بودند. تیمارهای یک، دو و سه بار کاربرد دوزهای 20 و 40 gr ai/ha علفکش گلایفوسیت در این رقم نیز تیمارهای مناسبی بودند. علفکش سولفوسولفورون نسبت به گلایفوست، علفکشی ایمن و مناسب برای کنترل گل جالیز در گوجه فرنگی بود