القای مدل بیماری پارکینسون توسط روتنون در موش صحرایی

از دیرباز محققین برای شناخت بهتر بیماری پارکینسون و یافتن راهکارهای درمانی، اقدام به ایجاد مدل های حیوانی نموده اند و از آن جایی که به طور کلی تکرار پذیری آزمایش ها در حیوانات آزمایشگاهی همیشه با مشکلاتی همراه است، با آزمایش های رفتاری صحت مدل را تایید می کنند. از این رو، هدف از پژوهش حاضر ایجاد یک مدل حیوانی صحیح و با قابلیت تکرار از بیماری پارکینسون می باشد.
موش های صحرایی نر با وزن g 50 ± 400 و سن 12-10 ماه، دوزهای مختلف روتنون (mg/kg 3، 2 و 1) یا حامل آن را به صورت زیرجلدی هر 48 ساعت یک بار دریافت نمودند. به منظور بررسی ایجاد مدل سه آزمایش رفتاری روتارود، ریرینگ و بار انجام شد.
دادن سم روتنون (mg/kg 2) با فواصل زمانی 48 ساعت، روشی کارآمد با میزان مرگ و میر پایین بود؛ به طوری که در این روش، القای مدت زمان حفظ تعادل در آزمایش روتارود و مهارت های حرکتی در آزمایش ریرینگ به طور معنی داری (050/0 > P) کاهش یافت. از طرفی، میزان جمود عضلانی در آزمایش بار در حیوانات دریافت کننده ی روتنون در مقایسه با گروه دریافت کننده ی حامل به طور معنی داری (050/0 > P) افزایش نشان داد. به علاوه، میزان همبستگی بین آزمایش های رفتاری، از لحاظ آماری موید ایجاد علایم رفتاری مدل بود.
در میان دوزهای به کار رفته جهت القای پارکینسون، سم روتنون (mg/kg 2) با فواصل زمانی 48 ساعت بهترین روش با قابلیت تکرار بود.