اثر ژل تتراسیکلین موضعی به همراه درمان غیرجراحی پریودنتال بر روی HbA1c و Lipid profile بیماران دیابتی نوع 2: مطالعه بالینی - بیو شیمیایی

هدف مطالعه حاضر، تعیین اثر تجویز ژل تتراسایکلین موضعی به همراه درمان غیرجراحی پریودنتال بر روی سطح HbA1c و Lipid profile در بیماران دیابتی نوع 2 می باشد.

30 بیمار مبتلا به دیابت ملیتوس نوع 2 به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه جرم گیری و تسطیح سطح ریشه و گروه دیگر جرم گیری و تسطیح سطح ریشه به همراه ژل تتراسیکلین موضعی دریافت کردند. فاکتورهای بالینی شامل ایندکس لثه ای (GI)، ایندکس پلاک (PI)، عمق پاکت پریودنتال (PDD) و فاکتورهای بیوشیمیایی شامل HbA1c و Lipid profile در ابتدای مطالعه و 3 ماه بعد در این بیماران ارزیابی شد.

در مقایسه فاکتورهای بالینی بین دوگروه مطالعه، عمق پاکت پریودنتال به صورت معنی دار در گروه دریافت کننده ژل تتراسیکلین کاهش یافت. در بین فاکتورهای بیوشیمیایی هم میزان تری گلیسرید (TG) در گروه دریافت کننده ژل به صورت معنی دار کاهش یافت. تفاوت سایر فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی بین دو گروه معنی دار نبود.

در هر دو گروه بعد از انجام درمان بهبود فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی دیده شد. با این وجود به نظر می رسد تجویز ژل تتراسیکلین موضعی به همراه درمان غیرجراحی پریودنتال در بهبود برخی فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی شامل PPD و TG، موثر بوده است، اگر چه سایر فاکتورها بر درمان غیرجراحی پریودنتال به تنهایی برتری نداشت.