مقایسه 3 شیوهی تمرین اینتروال هوازی برعملکرد فوتبالیستهای نوجوان

احتمالا استفاده از برنامه های تمرینی مختلف می تواند بر عملکرد ورزشکاران تاثیرات متفاوتی داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه ی تاثیر سه شیوه ی تمرین اینتروال هوازی بر عملکرد فوتبالیست های نوجوان بود.
به همین منظور، 27 فوتبالیست نوجوان به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه مساوی شامل: 1) تمرین اینتروال دایره ای نوع یک، به صورت سه وهله ی3 دقیقه ای تمرین اینتروال و دو دقیقه استراحت فعال بعد از هر وهله، 2) تمرین اینتروال دایره ای نوع دو، به صورت نه وهله 1 دقیقه ای تمرین اینتروال و 30 ثانیه استراحت فعال بعد از هر وهله و 3) تمرین دویدن اینتروال سنتی، به صورت سه وهله 3 دقیقه ای دویدن مداوم با دو دقیقه استراحت بعد از هر وهله، تقسیم شدند. برنامه تمرینات به تعداد سه بار در هفته و به مدت 6 هفته با شدت 65 تا 75% ضربان قلب بیشینه انجام شد.
تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، نشان داد که میزان V02max در گروه تمرین اینتروال دایره ای نوع (1) و دویدن اینتروال سنتی افزایش معنی دار پیدا کرده است، اما در گروه تمرین اینتروال دایره ای نوع (2) افزایش معنی داری مشاهده نشد. هر سه نوع تمرین، باعث افزایش معنی دار مسافت های طی شده در آزمون عملکردی هاف گردید اما تغییر معنی داری در میزان لاکتات خون آزمودنی ها ایجاد نکرد.
به نظر می رسد بهتر است فوتبالیست های نوجوان برای بهبود عملکرد ورزشی خود از تمرین های اینتروال دایره ای نوع (1) و یا دویدن های اینتروال سنتی استفاده کنند.