تاثیر یکدوره فعالیت استقامتی 12 هفته ای بر سطوح گرلین پلاسمایی، انرژی کبد و برخی هورمون های موش های صحرایی

گرلین پپتیدی اشتها آور است که در تعادل انرژی بدن نقش دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 12هفته تمرین استقامتی بر سطوح گرلین پلاسما، سطوح انرژی کبد (ATP و گلیکوژن) و هورمون های رشد، انسولین و کورتیزول در موش های صحرایی نژاد ویستار است.
چهارده موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. موش های صحرایی گروه تجربی به مدت 12 هفته، در هر هفته 5 روز و هر روز به مدت 60 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه روی نوارگردان دویدند. سپس 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین موش ها در شرایط غیر ناشتا بی هوش و از پلاسما و کبد آنها نمونه گیری انجام شد. غلظت گرلین با استفاده از کیت مخصوص و به روش الایزا، غلظت ATP به روش بیولومینسانس و غلظت گلیکوژن به روش آنزیمی گلوکز اکسیداز اندازه گیری گردید.
آزمون t مستقل نشان داد که مقدار ATP و گلیکوژن کبد و نیز هورمون رشد گروه تجربی بالاتربود (0/05>p). همچنین سطوح گرلین پلاسمایی در گروه تجربی کمتر از گروه کنترل بود (0/05>p).
یافته ها نشان داد که تمرین استقامتی می تواند با افزایش سطوح انرژی کبد، باعث کاهش گرلین پلاسمایی شود. به نظر می رسد که ورزش می تواند از طریق بهبود سطح انرژی بر اشتها و مقدار گرلین موثر باشد.