اعتباریابی مقیاس «اهمیت برای خویشتن هویت اخلاقی» برای دانشجویان

هویت اخلاقی خود پنداره ای است که حول ارزش های اخلاقی شکل گرفته و مقیاس «اهمیت برای خویشتن هویت اخلاقی» (آکویینو و رید، 2002) آزمونی است که این سازه را با دو بعد درونی سازی و برونی سازی می سنجد. در این تحقیق ابتدا این مقیاس از حیث روایی ترجمه و روایی صوری مورد بحث و اصلاح واقع شد. از طریق نمونه گیری خوشه ایچند مرحله ای 180 دانشجوی کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز به این آزمون و دو گویه ی اضافه و هم چنین به آزمون هایی برای سنجش دین داری (آرین، 1377)، همدلی (بار-آن، 1997) و مقبول نمایی اجتماعی (کران و مارلو، 1960) پاسخ گفتند. علاوه بر این، نمونه ای متشکل از 32 دانشجو بعد از 55 روز برای بازآزمایی انتخاب شدند. نتایج تحلیل عامل تاییدی موید مدل اندازه گیری این مقیاس بود. به علاوه رابطه ی معنی دار با گویه های اضافه موید روایی ملاکی و رابطه ی معنی دار با همدلی و دین داری موید روایی همگرای این مقیاس بود. پایایی این مقیاس از طریق همسانی درونی (درونی سازی: 0/776، نمادی سازی: 0/776) و بازآزمایی (درونی سازی: 0/505، نمادی سازی: 0/364) تایید شد. البته روایی واگرای این مقیاس به دلیل رابطه ی معنی دار با مقبول نمایی اجتماعی تایید نشد. در نتیجه، توصیه می شود که با توجه به رابطه ی این مقیاس با مقبول نمایی اجتماعی در کنار استفاده از این مقیاس، از مقیاسی برای سنجش مقبول نمایی جهت تفکیک های آماری استفاده شود.