رابطه فرسودگی شغلی و تاب آوری در پرسنل فوریت های پزشکی شهر تهران

فرسودگی شغلی یک احساس ذهنی- درونی است که باعث ایجاد احساسات و نگرش های منفی فرد در ارتباط با شغلش و اختلال در عملکرد حرفه ای او می شود. در مقابل شرایط استرس زای شغلی، ظرفیت تاب آوری به عنوان یک پیش بینی کننده برای جلوگیری و کاهش فرسودگی شغلی محسوب می گردد. پژوهش حاضر برای تعیین رابطه بین فرسودگی شغلی و تاب آوری بین کارکنان فوریت های پزشکی شهر تهران در 1391 انجام شد.
در این پژوهش، 128 نفر از کارکنان عملیاتی اورژانس تهران به صورت تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (MBI) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) استفاده گردید و با استفاده از آزمون آماری همبستگی پیرسون ارتباط بین متغیر ها در سطح معنا داری 0/05 بررسی گردید. پس از تکمیل پرسشنامه توسط آزمودنی ها، داده ها با استفاده از نرم افزار تحلیل آماری SPSS-20 تجزیه و تحلیل شد.
بر اساس نتایج به دست آمده در مورد فرسودگی شغلی آزمودنی ها، در بعد خستگی هیجانی 21/9 در صد افراد در سطح متوسط قرار دارند و 15/6 درصد افراد در خستگی هیجانی در سطح بالایی قرار دارند. در مسخ شخصیت 23 درصد متوسط و 21/01 درصد مسخ شخصیت بالا دارند و در احساس عدم کفایت شخصی 36/7 درصد افراد در سطح بالا و 20/3 درصد متوسط هستند. بین ویژگی فردی تاب آوری و ابعاد فرسودگی شغلی رابطه معنا داری در سطح p<0/001 وجود دارد، ولی ارتباطی بین ابعاد فرسودگی شغلی و متغیر های جمعیت شناختی مشاهده نشد.
شرایط فعالیت شغلی پرسنل فوریت های پزشکی می تواند فرسودگی شغلی را تشدید کند و در نتیجه زیان های جبران ناپذیری را برای بیماران و مصدومان اورژانس و حتی پرسنل ایجاد کند، لذا شناسایی عوامل زمینه ساز، موثر و تشدیدکننده فرسودگی شغلی، برنامه ریزی دقیق برای استفاده از روش های پیشگیری، برگزاری دوره های مشاوره، مهارت آموزی و ارتقای شرایط کاری در بهبود و کاهش اثرات این عوامل موثر می باشد. از آنجایی که ظرفیت تاب آوری به عنوان یکی از عوامل موثر در پیشگیری از فرسودگی شغلی مطرح است، لذا بهتر است که در این حوزه از افراد دارای ظرفیت تاب آوری بالاتر استفاده شود.