اثر استرادیول/ اکسی توسین، سنسی بلکس و دینوپروستون بر باز شدن سرویکس، مدت زمان باز ماندن سرویکس و بازده تولیدمثلی در گوسفندان نژاد زندی

هدف از این تحقیق بررسی اثر تزریق هورمون های استرادیول/ اکسی توسین، سنسی بلکس و شیاف واژنی دینوپروستون (آنالوگ پروستاگلندین ای-2) بر باز شدن سرویکس، مدت زمان باز ماندن سرویکس و بازده تولیدمثلی گوسفند نژاد زندی بوده است. در آزمایش اول سه گروه 20 تایی از میش های زندی انتخاب شدند. گروه اول ابتدا 100 میکروگرم استرادیول و 12 ساعت بعد 100 واحد اکسی توسین، گروه دوم دو میلی لیتر سنسی بلکس و گروه سوم 200 میکروگرم شیاف دینوپروستون دریافت کردند. پس از اعمال تیمارها، باز ماندن سرویکس در چهار زمان مورد معاینه قرار گرفت. در آزمایش دوم 80 راس میش به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه شاهد تیمار بازکننده سرویکس دریافت نکرد و 54 ساعت پس از خارج کردن سیدر تلقیح شد. سه گروه بعدی به ترتیب همان سه تیمار هورمونی آزمایش اول را دریافت کردند و با توجه به بهترین زمان باز بودن سرویکس در آزمایش اول، به ترتیب در زمان های 20 و 40 دقیقه و پنج ساعت پس از اعمال تیمار هورمونی، هم زمان با گروه شاهد تلقیح شدند. در آزمایش اول، هر سه تیمار هورمونی در مقایسه با گروه شاهد، موجب باز شدن و سرویکس شدند (05/0>P). در آزمایش دوم، درصد آبستنی و بره زایی در گروه استرادیول/ اکسی توسین در مقایسه با گروه های دینوپروستون و سنسی بلکس به طور معنی داری بیشتر بود (65 و 70 در مقابل 30، 20 و 10، 10 درصد، 05/0>P). در نتیجه، تزریق 100 میکروگرم استرادیول و 100 واحد اکسی توسین باعث باز شدن سرویکس، بهبود بازده تولیدمثلی در میش های زندی می شود و می توان از آن به عنوان روشی برای بهبود بازده تولیدمثل حاصل از تلقیح مصنوعی استفاده نمود.