بررسی کنترل پاسچر در افراد مبتلا به ناهنجاری پشت تابدار

کنترل پاسچر، ظرفیت ذاتی بدن برای حفظ مرکز جرم در محدوده سطح اتکا است. در رابطه با تاثیر انحنای ستون فقرات بر ثبات پاسچر(تعادل)، نتایج متناقضی وجود دارد و اغلب تنها تغییرات یک انحنای ویژه مورد توجه بوده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی کنترل پاسچر در افراد مبتلا به ناهنجاری پشت تابدار بود.
جهت اجرای تحقیق، 35 فرد مبتلا به پشت تابدار و 35 فرد دارای وضعیت طبیعی انتخاب شدند. برای انتخاب آزمودنی های مبتلا به پشت تابدار از عکسبرداری نمای جانبی و محاسبه زاویه تاب(10≥) استفاده شد. برای اندازه گیری میزان جا به جایی سر به سمت جلو از عکسبرداری و محاسبه زاویه کرانیوورتبرال، برای اندازه گیری زاویه کایفوز سینه ای و لوردوز کمری از اینکلاینومتر دوگانه استفاده شد. شاخص های COP نیز توسط دستگاه اندازه گیری فشار کف پاها ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و t مستقل در سطح معنی داری P≤0.05 استفاده شد.
یافته های پژوهش: نتایج تحقیق نشان داد که میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در آزمودنی های مبتلا به پشت تابدار نسبت به افراد طبیعی به طور معنی داری بیشتر می باشد.(P≤0.05) بین میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی با میزان جا به جایی سر به سمت جلو ارتباط مثبت و معنی داری مشاهده شد.(P≤0.05) هم چنین بین میزان جا به جایی COP در جهت قدامی-خلفی و میزان زاویه کایفوز و لوردوز و نسبت کایفوز/لوردوز ارتباط معنی داری مشاهده شد.(P≤0.05) نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کنترل پاسچر افراد مبتلا به پشت تابدار نسبت به افراد طبیعی ضعیف تر است. دلیل آن می تواند تاثرات مستقیم و غیرمستقیم ناهنجاری های زنجیره پاسچرال ستون فقرات این افراد می باشد.