نقش داستانهای قرآنی در رشد فکری کودکان

انسان، این شاهکار خلقت برای نیل به کمال مطلوب، احتیاج به یادگیری دارد. وجود انسان از همان اوان کودکی، کانون استعدادها و قوای عظیمی است که باید بموقع کشف گردیده و از قوه به فعلیت در آید. تا صفحه دل کودک از هر نقشی پاک است، باید به سراغش رفت و او را بصورت مطلوب تربیت کرد؛ این امر با سعادت جامعه و آینده آن گره خورده است. کودکان از همان آغاز، پرسشهای مهمی درباره وجود خدا، مفهوم زندگی، مرگ، عدالت و آزادی در ذهن دارند. بهترین شیوه پاسخگویی به این پرسشها استفاده از قصص قرآنی است. قصه و داستان از دیرباز در حیات آدمی بویژه کودکان و پرورش بعد تخیلی و تفکری آنان نقش بسزایی داشته اند. با بیان قصه و داستان میتوان کودکان را درباره امری وادار به گفتگو و پرسش از همدیگر نمود. کودکان به داستان علاقه زیادی نشان میدهند و همین علاقه زمینه را برای اثر پذیری آنها آماده مینماید. داستان، قدرت تخیل کودک را تقویت میکند. پرورش قوه خیال نیز در رشد خلاقیت کودک موثر است. بوسیله داستان میتوان الگوهای رفتاری صحیح را بطور غیرمستقیم به کودکان آموخت. «از طریق ارائه الگو بسرعت و با~سانی میتوان مسائل مذهبی و تربیتی را وارد ذهن کودکان کرد و آنان را به عمل واداشت، زیرا حس تقلید در آنان قوی است. البته باید دقت کرد که الگو، نمونه اخلاق عالی باشد. » در انتخاب داستان باید توجه داشت که برای کودک بدآموزی نداشته باشد. مطالب نادرستی از قبیل اقبال، بخت، شانس و مطالب خرافی از قبیل نحس بودن برخی چیزها برای تفکر درست کودکان زیانبار است. داستانها باید ارزشهایی مانند عزت نفس، شهامت، شجاعت، اعتماد به نفس، حریت و بزرگواری و امثال آنها را در کودک ایجاد نموده و تقویت کنند. نباید در داستان، ضدارزشهایی چون زبونی، تسلیم طلبی و ناتوانی را به ذهن و روان کودک القا کرد. «در داستانهای کودکان باید اصل را بیان زیبایی نیکی ها قرار دهیم، نه زشتی بدی ها».
قصه و داستان در تربیت انسان سهم بسزایی دارد؛ البته در صورتی که داستان گزارشی از واقعیتها باشد. این داستانهای واقعی در تربیت اخلاقی شنوندگان، بویژه کودکان تاثیر زیادی دارد، زیرا انسان با شنیدن اخبار درست گزاره یی، حالت کنجکاوی خاص پیدا میکند تا به علل و اسباب وقوع حوادث تلخ و شیرین قهرمانان داستان پی ببرد و با تطبیق آن با روش و رفتار خود، پند گرفته و آموزش می یابد؛ این پندآموزی با بیان قصه ها و داستانهای واقعی که شواهد زنده هستند، عمیقتر، نافذتر و موثرتر است. اگر قصه از واقعیتهای عینی جدا گردد و تنها سرگرمی و گزارش حوادث تاریخی، بدون در نظر گرفتن جنبه های عبرت آموز باشد، بیشتر به افسانه و اساطیر میماند تا برنامه های تربیتی و اخلاقی. قصه های قرآنی بدلیل واقعی بودن، حاوی دقیقترین برنامه های تربیتی و اخلاقی میباشد.