تاریخ جهانی، خرد، و ایده ی پیشرفت بنیادهای مردم شناسی کلاسیک در دستگاه فلسفه ی تاریخ هگلی

جستجوی منشا و غایت واحد، بر اساس ایده ی «حقایق جاویدان و جهان شمول» و عطف به امر پیوسته و امر کلان در پنداره ی پیشرفت و ترقی بی وقفه ی بشریت در رسیدن به غایت مبتنی بر نیل به رستگاری، جریانی عظیم بود که در دستگاه فلسفه ی تاریخ هگلی به اوج منطقی و دستگاه مند خود رسید. دستگاهی که جهان را به راستی درنوردید و به مثابه ی منادی تاریخ کلی غایت مدار جهانی، مردم شناسی کلاسیک و جامعه شناسی کلاسیک و فیلسوفان پس از خود را دانسته یا نادانسته مورد اثر قرار داد. جریان و حرکتی که «جهان را به مثابه ی یک کل» با عطف به «مقصود غایی جهان» و در سیرخطی «پیشرفت» تعبیر می کرد.
بر این اساس، این مقاله در پی نشان دادن این موضوع است که بنیاد فلسفی اصلی نظریه های مردم شناسی کلاسیک بر دستگاه فلسفه ی تاریخ هگلی قرار دارد، و قصد دارد با خوانش و تشریح دستگاه هگلی از زوایای خاص و مشخص «متافیزیک تاریخ»، «مقصود بازپسین تاریخ»، «آگاهی تاریخی»، «ایده ی پیشرفت»، «دوره بندی تاریخی»، «دولت»، «خرد به مثابه ی اصل پیشینی منطقی و غایت مطلق تاریخ»، «امر کلی» و «عامیت و تعمیم»، «اروپامداری»، و «مفهوم کلی انسان»، بستری را برای تدقیق مبانی معرفتی مردم شناسی کلاسیک فراهم کند. بنیادهایی که به زعم نگارنده مردم شناسی کلاسیک را در تضاد و تقابل نظری با انسان شناسی جدید قرار می دهد.