مقایسه میزان بهبودی و عوارض واشی از درمان بیماران مبتلا به شقاق مزمه مقعد در دو روش استفاده از پماد %0/03 GTN و ژل دیلتیازم 2%

در این مطالعه دو روش درمانی شقاق مزمن مقعد که عبارتند از استفاده از ژل موضعی دیلتیازم 2% و پماد موضعی 0/03% GTN مورد مقایسه قرار داده شد.
در این تحقیق نیمه تجربی، 66 بیمار مبتلا به شقاق مزمن مقعد که به کلینیک گوارش و جراحی یزد در سال 88 مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و پس از 8 هفته از درمان، از نظر عوارض و بهبودی ارزیابی شدند. افراد به دو گروه تقسیم شدند، در یک گروه از ژل موضعی دیلتیازم 2% و در گروه دیگر از پماد موضعی 0/03% GTN استفاده شد و بیماران از نظر عوارض و بهبودی پس از 8 هفته مورد مقایسه قرار گرفتند.
از نظر بهبودی پس از 8 هفته، در گروه استعمال کننده پماد GTN، 53/3% بهبودی کامل، 6/7% بهبودی نسبی و 40% بهبودی نداشتند و در گروه استفاده کننده از ژل دیلتیازم 2%، 67/7% بهبودی کامل 5/6% بهبودی نسبی و 8/25% بهبودی نداشتند(0/428=p). در گروه استعمال کننده پماد GTN 53/1% بدون عارضه بودند. 2 بیمار (6/2%) سر درد غیرقابل تحمل داشتند که از ادامه درمان سرباز زدند. 11 بیمار (34/3%) سردرد قابل تحمل و 2 نفر(6/2%) افت فشار خون وضعیتی داشتند و در گروه استفاده کننده از ژل دیلتیازم 2%، 30 نفر (96/7%) بدون عارضه بودند و 1 بیمار (3/2%) دچار سردرد شدند.
درمان با GTN دارای میزان عود بالا و عوارضی مانند سردرد و هیپوتانسیون ارتواستاتیک می باشد و اسفنکتروتومی شیمیایی با ژل دیلتیازم میزان بهبودی قابل مقایسه با GTN دارد و عوارض جانبی کمی دارد.