نقد زیبایی شناسی هنری در متن ادبی

موضوع این پژوهش، ارائه پیشنهادی است برای نقد زیبایی شناسانه هنری متن ادبی.تازگی این نوع نقد،در یافتن زیبایی هنری است. از این روی شگردهای بلاغی، یا به عبارتی برجسته سازی ها، ابزاری برای جستجو و دست یابی به زیبایی هنری، در متن ادبی هستند و جلوه دیگری از ظهور زیبایی، در متن را می نمایانند. روش کار چنان است که ابتدا با به کارگیری اصول و شیوه های زبان شناسی ساختارگرا، برجسته سازی های زبانی را درمتن گردآوری می کنیم. سپس این برجسته سازی ها بر اساس حضور عناصر زیبایی هنری؛ چون: وحدت، هماهنگی، تناسب، تقارن، توازن، چند بعدی بودن، نظم، روشنی و پویایی، تحلیل و طبقه بندی می شوند. از این رو از درون داده های عینی برجسته سازی های زبانی به صورت کمی، اصول زیبایی هنری به صورت کیفی، در متن کشف و آشکار خواهد شد.این شیوه کار علاوه بر دورماندن از آسیب های شایع نقد ادبی چون ذوقی بودن، بی معیار بودن، شخصی بودن، سلیقه ای بودن و غیر قابل اثبات بودن، می-تواند مواد تحلیل اصول زیبایی شناسی را از درون متن ادبی فراهم کند. تفاوت های این شیوه با دیگر شیوه های نقد متن نیز در آن است که؛ نخست یافته های کمی به شیوه ای روشمند، مبنای تحلیل های کیفی قرار می گیرند. دوم، آنکه،تحلیل و کشف اصول زیبایی شناسی هنری، بربنیاد داده های عینی، کمی و قابل اثبات استوار می گردد. سوم، اینکه؛ اصول زیبایی هنری که در همه هنرها؛ چون موسیقی، نقاشی، معماری و... مشترک است، معیار نقدادبی نیز خواهد شد. چهارم، آنکه بعد دیگری از زیبایی شناسی در ورای بلاغت کهن و برجسته سازی کنونی، در متن ادبی شناسانده خواهد شد.