معیار سناسایی «منابع حدیث» و جایگاه آن در استناد و تخریج

در یک تقسیم، کتب حدیث به دو گروه منبع و واسطه منشعب می شوند. معمولا به کتب قدیمی تر که حاوی تعداد قابل توجهی از احادیث است، «منبع» می گویند. این کتاب ها بیشتر، در استنادات علمی، استفاده می شود. برای معرفی دقیق کتب منبع، به مبنا و ملاک روشنی نیاز است تا در شناسایی مصداق ها، اختلاف و خطا به کمترین حد برسد. این ملاک را با مراجعه به لغت و استعمال می توان کشف کرد و از آن در روش تحقیق در علوم حدیث بهره گرفت؛ پس از تحلیل ملاک شناسایی کتاب های منبع، می توان استانداردهایی را برای جایگاه مراجعه به این کتب در مقابل «کتب واسطه» حدیثی تعریف کرد. کاربرد این موضوع، در مطالعات و پژوهش های محتوایی حدیثی، ضابطه مند کردن شناسایی «منابع» برای مراجعات است و نیز مصدریابی روایات را به مرزهای استاندارد نزدیک می کند.