الگوی مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس به ونکومایسین در نمونه های بالینی(بیمارستان های شیراز)

برای درمان عفونت های استافیلوکوکوس های مقاوم به متی سیلین (MRSA) از ونکومایسین استفاده می شود و از این رو مقاومت نسبت به این آنتی بیوتیک در حال افزایش است. این مطالعه با هدف تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و فراوانی سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به ونکومایسین جدا شده از بیماران انجام شد.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 100 جدایه استافیلوکوکوس اورئوس طی مدت 6 ماه در سال 1391 از بیمارستان های شیراز جمع آوری و با استفاده از روش های بیوشیمیایی و ملکولی تعیین هویت شد. پس از تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی به روش انتشار دیسک و انجام آزمون غربالگری آگار ونکومایسین، حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد (MIC)، نسبت به آنتی بیوتیک های ونکومایسین، تیکوپلانین، لینزولید و کوینوپریستین-دالفوپریستین با روش E-test تعیین شد.
بیشترین مقاومت دارویی نسبت به آنتی بیوتیک آمپی سیلین (95%) و بیشترین حساسیت دارویی نسبت به آنتی بیوتیک کوینوپریستین-دالفوپریستین (99%) مشاهده شد و 44 درصد از جدایه ها به متی سیلین مقاوم (MRSA) بودند. در آزمون غربالگری پلیت آگار 48 درصد از سویه ها دارای حساسیت کاهش یافته و در روش انتشار دیسک 3 درصد مقاوم به ونکومایسین تشخیص داده شدند و با روش E-test فقط یک سویه مقاومت کامل به ونکومایسین را نشان داد.
با توجه به وجود سویه های مقاوم به ونکومایسین (VRSA) در این مطالعه و همچنین پیدایش سویه مقاوم به آنتی بیوتیک های جدید، پیشنهاد می شود اقدامات لازم جهت جلوگیری از انتشار این سویه ها در محیط بیمارستان ها انجام گیرد.