دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی ایران در بیداری اسلامی

جمهوری اسلامی ایران از آغاز شکل گیری نظام سیاسی مبتنی بر الاهیات و اخلاق اسلامی قصد داشته است که عرصه سیاست داخلی و خارجی را رویه ای فرهنگی قلمداد کند که با توجه به گزاره های ورود اخلاق، معنویت و ارزش ها به سیاست شکل جدیدی از اعمال و محدود شدن قدرت را سامان دهی کند. اصول عدل، توحید، وارد کردن متافیزیک در سیاست، نفی سبیل، توحید، عدالت، نقد مدیریت جهانی و هژمونی لیبرال دموکراسی، حمایت از جنبش های اسلامی - انسانی و ظلم ستیزی دارای مبانی است که توجیه کننده، توجه به افکار عمومی در سطح بین الملل می باشد. ایران بعد از سی سال از استقرار جمهوری اسلامی دارای اعتباری در میان کشورهای منطقه و دنیا است و این نوشتار قصد دارد نحوه پیاده شدن اینگونه از وجهه که نمودی از قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران می باشد را مورد ارزیابی و آسیب شناسی قرار دهد. تمرکز اصلی این نوشتار بر دیپلماسی عمومی ایران است، اینکه چگونه ایران اهداف، ابزارها و توان نهادی و انسانی خود را در تحولات قرن بیست و یکم در مورد بیداری اسلامی پیاده کرد. این نوشتار تحلیلی است از دیپلماسی عمومی ایران و سازوکارهای فرهنگی آن در محیط بین الملل به قصد رام و خودی کردن حرکت های مردمی جهان عرب که در قالب روش تحلیل نهادگرایی مورد بررسی قرار می گیرد و در آخر نیز راهکارهایی برای فعال شدن دیپلماسی عمومی ایران ارائه خواهد شد.