امنیت پایدار، توسعه یافتگی و مهاجرت

تحلیل تاریخی فرایند مهاجرت نشان می دهد که بین مهاجرت و توسعه در زمینه های گوناگون ارتباط وجود دارد. شکاف بین سطح زندگی افراد همواره عامل و انگیزه اصلی در پدید آمدن جریان های مهاجرت نیست وانگهی همیشه این گروه های آسیب پذیر جامعه نیستند که مهاجرت می کنند. تجارب بشری بویژه در عصر حاضر به خوبی این واقعیت را به اثبات رسانده است که هر تکاپوی مثبت اجتماعی، هر نوع رشد و توسعه در عرصه های مختلف صرفا در بستر آرام اجتماعی پدید می آید و در شرایط آشفتگی و نا آرامی و نا امنی، خصوصا در شرایط استمرار تعرضات و وجود جنگها و درگیری ها (چه در سطح داخلی و چه در سطح خارجی)، زمینه های رشد، توسعه و پیشرفت نابود گشته و یا حداقل کاهش می یابد.
توسعه نیافتگی به عنوان یکی از تهدیدات امنیت انسانی شمرده می شود که خود از مهمترین عوامل مهاجرت به حساب می آید. جوامعی که از شکافهای ژرف طبقاتی در رنجند و جوامع آکنده از تبعیض های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، میدانی برای پیدایش شکاف های موازی اند و شکاف های موازی در هر جامعه خطری بالقوه برای امنیت پایدار ملی شمرده می شود.از سوی دیگر جوامعی که در آنان شهروندان می توانند آزادانه با نقد ناکارآمدی ها، به گونه دموکراتیک در عرصه دموکراتیک حضور پویا داشته و در واقعه برای سامان بخشیدن به اوضاع مشارکت کنند، از گونه ای امنیت نهادمند برخوردار می شوند.
تمام کشورهایی که با پدیده گسترده مهاجرت روبرو هستند،کشورهایی هستند که در عین در حال توسعه بودن، در حال گذار از شرایطی نه خیلی مطلوب به شرایطی مطلوب و یا بسیار نامطلوب می باشند.به سخنی دیگر ناپایداری و وقوع تحولات گسترده و عظیم اجتماعی،سیاسی و اقتصادی از وجوه مشترک تمام جوامعی است که با نرخ بالای مهاجرت شهروندان خود،مواجه هستند.بنابراین در گام نخست می توان پذیرفت که میان مهاجرت وسیع از یک کشور و روند توسعه عمومی آن کشور یک رابطه معنادار برقرار است. به عبارتی مهاجرت گسترده شهروندان یک کشور، نتیجه مستقیم عدم موفقیت روند توسعه در آن جامعه می باشد.