اسلام گرایی در سوریه و امنیت ملی اسراییل

دانش نامه مک میلان، بهار عربی را طیفی از رویدادها از اعتراضات سیاسی گرفته تا جنگ داخلی که در تعدادی از کشورهای عربی از جمله لیبی، مصر، تونس و سوریه ایجاد شده، تعریف می کند. اما شاید با مسامحه بتوان بهار عربی را دوره جدیدی از اسلام گرایی مدنی و دموکراسی خواهی در کشورهای عربی خاورمیانه و شمال آفریقا دانست. موج کنونی اسلام گرایی در سوریه نیز همچون دیگر کشورها دارای نمایندگان مختلفی است که از بنیادگرایان سلفی تا اسلام گرایان معتدل را در بر می گیرد. هر یک از این نحله ها نسخه خاص خود را برای اداره کشور بهمثابه گزینه نظام سیاسی کنونی تجویز می کنند. مقاله حاضر ضمن بررسی مدل اسلام گرایی اخوان المسلمین و اسلام گرایی سلفی جبهه النصره به عنوان دو مورد از گونه های عمده اسلام گرایی در سوریه، از یک سو سعی در شناخت دیدگاه ها و مواضع آنان در قبال مسائل مختلف پیش رو داشته و از سوی دیگر، می کوشد تاثیرات پروژه اسلام خواهی بر امنیت ملی اسراییل را تحلیل و ارزیابی نماید. تحلیل منافع و چالش های رژیم اشغالگر در جنگ داخلی سوریه، حاکی از این است که در حال حاضر تداوم شرایط آنمی اجتماعی و سیاسی در سوریه از رهگذر هرج و مرج خلاق به نحوی که قدرت حکومت سوریه را دچار چالش نموده و در نتیجه ناآرامی و درگیری های متعدد، حاکمیتی چندپاره در سوریه پدید آورده و خواسته ها و مطالبات طرف سوری را از سطح رقابت راهبردی با اسراییل به سطح بقا برساند، در کوتاهمدت بیش از هر چیز منافع چندگانه اسراییل را تامین خواهد نمود.