ارزش سونوگرافی در تشخیص سندرم تونل کارپال اثبات شده با مطالعه هدایت عصبی

سندرم تونل کارپال، شایع ترین نوع نوروپاتی محیطی ناشی از گیر افتادگی عصب است. استفاده از سونوگرافی جهت بررسی و تشخیص بیماری های موسکولواسکلتال در طی چند دهه اخیر در حال افزایش است. هدف از این مطالعه، تعیین این بود که آیا سونوگرافی جهت تشخیص سندرم تونل کارپ، در مقایسه با سرعت هدایت عصبی می تواند به عنوان یک روش جایگزین استفاده شود یا نه.
این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی مقطعی بوده که در طی آن افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ اثبات شده با مطالعات الکترو دیاگنوستیک و افراد سالم به عنوان کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات فردی و دموگرافیک شامل سن، قد، شاخص توده بدنی، جنس، دست غالب و بیماری های زمینه ای مرتبط با سندرم تونل کارپ بودند. سطح مقطع عرضی (CSA)، نسبت پهن شدگی (FR) عصب مدیان و ضخامت فلکسور رتیناکولوم اندازه گیری شد. سپس مقایسه بین سونوگرافی و مطالعه هدایت عصبی صورت گرفت.
در این مطالعه، 120 مچ دست دچار سندرم تونل کارپ مربوط به 90 نفر و همچنین 60 مچ دست سالم مربوط به 30 نفر را مورد بررسی قرار دادیم. از 120 مچ دست علامتدار، شدت سندرم تونل کارپ در 57 مچ دست خفیف، در 29 مچ دست متوسط و در 34 مچ دست شدید بود. بررسی نتایج بین دو گروه بیمار و سالم نشان داد که CSA در سطوح مختلف، به طور معنی داری در گروه بیمار بیشتر از گروه سالم بود. آستانه بیشتر از 9/15 میلی متر مربع در میزانCSA در قسمت ورودی تونل کارپ، بالاترین دقت تشخیصی را با حساسیت 99/2% و اختصاصیت 88/3% به ما داد. میزان CSA عصب مدیان، در سندرم تونل کارپ خفیف، متوسط و شدید از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت.
اندازه گیری CSA عصب مدیان به کمک سونوگرافی، در تشخیص و درجه بندی شدت سندرم تونل کارپ مفید است. با استفاده از سونوگرافی به عنوان آزمون خط اول ممکن است به نحو موثری میزان مطالعات هدایت عصبی کاهش یابد.