بررسی تاثیر آموزش گروهی زوجین به شیوه مبتنی بر رویکرد شناختی رفتاری برافزایش سازگاری زوجین

رضایت و سازگاری زناشویی یکی از گسترده ترین مفاهیم برای تعیین و نشان دادن میزان شادی و میزان پایداری رابطه زن و شوهر است. سازگاری زناشویی بر بسیاری از ابعاد زندگی فردی و اجتماعی انسان ها تاثیر می گذارد. درمان های شناختی – رفتاری در کار با زوج ها، با هدف افزایش تقویت کننده ها و تبادل مثبت، آموزش مهارت های ارتباط، حل مشکل و تعارض و تغییر الگوهای فکری مخرب را می باشد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش گروهی زوجین با شیوه شناختی – رفتاری بر سازگاری زوجین شهر قم بود.
روش پژوهش: این پژوهش نیمه تجربی است و از روش پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه زوجین خود مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر قم در سال 90-91 بودند. روش نمونه گیری در این تحقیق از نوع نمونه گیری داوطلبانه است و60 زوج به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در این پژوهش به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه ویژگی های دموگرافیک و مقیاس سازگاری زناشویی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 17-SPSS و از روش-های آمار توصیفی و تحلیلی (کوواریانس) استفاده شد.
نتایج پژوهش در تحلیل کوواریانس نشان داد رویکرد شناختی رفتاری بر ابعاد سازگاری زناشویی (P<0/05، F= 6/48)،رضایت زناشویی(P<0/05، F=2/98)، همبستگی دونفره (P<0/05، F=3/13)، توافق دو نفری (P<0/05، F=2/96) و ابراز محبت (P<0/05، F=3/96)تاثیر معنا دار داشته است. با توجه به مولفه های ساختار رویکرد شناختی – رفتاری می توان گفت این رویکرد با افزایش مهارت های ارتباطی و حل تعارض در بین زوجین باعث کاهش نارضایتی و افزایش سازگاری خواهد شد.