ملتمسات یا قطعه های تقاضایی

بعضی از شاعران پارسی گوی، از همان ابتدای شعر و شاعری، در میان دربارهای پادشاهان پرورده و رشد یافته و البته به شعر مدح و مدح سرایی مشغول بوده اند، تا جایی که «مدح» خود شیوه ای از «ده شیوه شاعری» شده است، اما بعضی از شاعران، پا را فراتر گذاشته و شعر را وسیله ای برای دریوزه گری و گدایی قرار داده اند، و قطعه هایی تقاضایی و ملتمسانه سروده اند و در آن چیزهایی بس بی ارزش تقاضا نموده اند. انوری در این گونه قطعات، به نهایت بیش خواهی و آزمندی رسیده است. در قرن هشتم، حسام الدین خویی، در نظر داشته است، از این نوع قطعات، نوعی ادبی مانند شهرآشوب به وجود آورد، که اگر امروزه هیچ گونه ارزشی نداشته باشد، ارزش مطالعه در وضع اجتماعی، فرهنگ عامه، نکات پزشکی و... دارد.