بررسی عوامل خطر عدم جوش خوردگی در شکستگی های میدشفت کلاویکل متعاقب استفاده از درمان غیر جراحی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان پورسینای رشت طی سالهای 89 تا 91

عدم توجه به خصوصیات بیمار و نوع شکستگی در برخورد با شکستگی قسمت میانی ترقوه منجر به بروز بالای عارضه ی عدم جوش خوردگی می گردد. شناسایی عوامل خطرعدم جوش خوردگی در انتخاب درمان مناسب می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. از این رو این مطالعه به بررسی عوامل خطر عدم جوش خوردگی در این نوع شکستگی ها به دنبال درمان غیر جراحی (بانداژ 8) پرداخته است.
این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی آینده نگر می باشد. کلیه بیماران بالای 18 سال مبتلا به شکستگی یک سوم میانی ترقوه همراه با جایجایی مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات بیماران شامل اطلاعات فردی و نیز اطلاعات مربوط به شکستگی (وجودخردشدگی، سمت شکستگی، میزان جابجایی شکستگی و زاویه دار شدن) ثبت گردید. بیماران به فواصل 2 و 6 هفته، سه و شش ماه بعد از شکستگی پیگیری شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمونهای آماری کای دو، من ویتنی و رگرسیون لجستیک مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
نتایج این پژوهش نشان داد که از بین عوامل مرتبط با جوش خوردگی، میزان جابجایی (P = 0.04)، خرد شدگی (P = 0.006) و نیز سطح تحصیلات (P = 0.002) از عوامل پیش بینی کننده عدم جوش خوردگی محسوب گردیدند.
پیش بینی و شناخت عوامل خطر عدم جوش خوردگی در بیماران مبتلاء به شکستگی یک سوم میانی ترقوه می تواند یک راهنمای بالینی برای انتخاب نوع درمان مناسب جراحی یا غیر جراحی باشد.