ارزیابی مقاومت به خشکی نهال های زالزالک و محلب با تاکید بر پارامترهای بیوشیمیایی

بی شک، شناسایی و معرفی گونه های مقاوم به خشکی بهمنظور احیاء جنگل های زاگرس باید مورد توجه محققان علوم جنگل قرار بگیرد. برای رسیدن به این مهم در یک آزمایش گلخانه ای در قالب طرح کاملا تصادفی با در نظر گرفتن سه سطح تیمار خشکی و پنج تکرار به شناسایی مکانیسم های مقاومت به خشکی نهال های زالزالک (Crataegus aronia L.) و محلب (Prunus mahaleb L.) پرداخته شد. سطوح تیمار شامل شاهد (آبیاری به اندازه ظرفیت زراعی)، تنش متوسط و پیوسته (آبیاری به اندازه 50% ظرفیت زراعی) و تنش شدید و یک باره (قطع آبیاری) بود. یافته ها نشان داد که در هر دو گونه با افزایش شدت خشکی خاک، محتوای نسبی آب برگ و پتانسیل آبی ساقه کاهش یافت. اگرچه محتوای کلروفیل کل برگ تحت تاثیر تنش کمبود آب قرار نگرفت؛ اما محتوای کاروتنوئید در پاسخ به تنش خشکی کاهش یافت. به عنوان اسمولیت های سازگارکننده، می توان به افزایش غلظت اسید آمینه پرولین در محلب و در مقابل افزایش غلظت کربوهیدرات-های محلول در گونه زالزالک اشاره کرد. با توجه به افزایش نرخ نشت الکترولیت و غلظت مالون دی آلدئید در سطوح تنش خشکی می توان نتیجه گرفت که زالزالک با مجموعه راهکارهای مذکور قادر به تحمل تنش آبی متوسط و پیوسته خاک می-باشد اما کاهش یک باره و آنی رطوبت خاک (قطع آبیاری) سبب بروز نشانه های تنش اکسیداتیو در این گونه می شود. هر چند که تنش آبی متوسط و پیوسته خاک موجب بروز نشانه های تنش اکسیداتیو در محلب می شود؛ اما قطع یک باره آبیاری، تبعات منفی چندانی به شدت آنچه که در مورد زالزالک مشاهده شد، برای آن در پی ندارد.