ویژگی های سبک شناسی قصیده «غریب علی الخلیج» بدرشاکر سیاب

سبک شناسی شیوه ای نقدی، ادبی، زبانی است که متون ادبی را در درون متن بررسی می کند و وظیفه ی اصلی آن، تمرکز بر عناصر بنیادی و درونی یک اثر هنری و آشکار کردن معیارهای ابداع و نوآوری است. از طرف دیگر شعر بازتاب اندیشه، عواطف و احساسات آدمی از طریق زبان است و زبان شعر به خاطر دارا بودن آرایه های ادبی، از لحاظ فرم و مفهوم، قلب آدمی را مجذوب می کند. سیاب به عنوان شاعری نوآور تحت تاثیر عقاید سیاسی و اجتماعی حاکم بر عصر خود بوده و نسبت به سنت های حاکم بر عصر خود شوریده است و اشعارش بیان کننده ی وجدان آدمی و روح و روان ملت است، در این پژوهش یکی از قصائد این شاعر با عنوان «غریب علی الخلیج» به روش سبک شناسی در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مورد نقد و بررسی قرار می گیرد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که شاعر در سطح آوایی از انواع مختلف تکرار بهره برده و گونه های مختلف آنرا به عنوان ابزاری زیبایی شناسی در خدمت موضوع شعری قرار داده است تا آنجا که می توان از آن به عنوان یک مشخصه ی سبکی درشعرش یاد کرد. در سطح ادبی، شاعر با استعانت از تصاویر هنری از جمله آشنایی زدایی در زمینه تشبیه و استعاره توانسته به عنوان ابزاری برای بیان عواطف و احساسات خود بهره گیرد. از ویژگی های این قصیده؛ وحدت موضوع وبیان عناصر سازنده شخصیت انسان یعنی عشق، عاطفه، عقل و متعلقات آن و همچنین بیان حزن و اندوهی که ناشی از استعمار و عقب ماندگی مردم است.