گفتمان سیاست خارجی دهه چهارم انقلاب اسلامی (تعامل گرای ضد نظام هژمونیک) از منظر تئوری سازه انگاری

طی سال های اخیر مطالعات بسیاری به منظور تجزیه و تحلیل ادوار مختلف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران براساس تئوری های شناخته شده در حوزه ی روابط بین الملل صورت پذیرفته است که هر یک در بردارنده نقاط قوت و ضعف خاص خود هستند. در این میان سیاست خارجی «تعامل گرای ضد نظام هژمونیک»، در سال 1388 به عنوان گفتمان، راهبرد و نقشه راه در سیاست خارجی ایران، توسط رهبر انقلاب مورد تاکید قرار گرفت. با توجه به عناصر ویژگی های گفتمان یاد شده، به نظر می رسد تئوری «سازه انگاری» با ویژگی های خود و تاکید بر نقش ارزش ها و هنجارها در منافع ملی و سیاست خارجی کشورها، در این زمینه از قدرت تبیین بیشتری برخوردار باشد. این پژوهش در صدد پاسخ به این سوال است که هویت، ارزش ها و هنجارها، چگونه قادرند تببین کننده سیاست خارجی تعامل گرای ضد نظام هژمونیک بوده و یا به عبارت بهتر سازه انگاری با چه مکانیسمی قادر به تجزیه و تحلیل این استراتژی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. بر این اساس، این مقاله حول این فرضیه سازمان یافته است که ارزش ها، هنجارها و هویت اسلامی ساختار نظام جمهوری اسلامی و چارچوبه های فقهی، مهم ترین عامل تعیین کننده ی در اتخاذ سیاست خارجی تعامل گرای ضد هژمونیک بوده است.