نقد رویکرد پدیدارشناختی هوسرلی در قصه های مجید

رویکرد پدیدارشناسی، کیفیتی ویژه از ظهور معنا و آگاهی است. ادموند هوسرل (1859- 1938) مبانی نظری این رویکرد را در نگره ی فلسفی نوینی به نام فنومنولوژی سامان بخشید. براساس نظرهای او، هیچ گونه شناخت هنجارگونه معتبر شمرده نمی شود، مگر آنکه با کنش «من» استعلایی کسب شود؛ بنابراین، فرد ابتدا باید، با اعمال شک فلسفی، تعریف ها و پیش فرض ها را به تعلیق درآورد تا برای «من»، زمینه ی درک و شناخت اصیل ایجاد شود. تاکید بر ادراکات و تجربیات و احساسات شخصی و پایبندی به تفکر انتقادی، از نشانه های پدیدارشناسی هوسرلی است و در آفرینش و نقد و بررسی ادبیات کودک و نوجوان بسیار اهمیت دارد. پژوهش حاضر که مبتنی بر تحلیل عناصر متن، رفتار شخصیت ها، به ویژه رفتار و سازمان ذهنی «مجید»، و تطبیق آن با آراء پدیدارشناسی است، نشان می دهد که مولفه های این نگرش در قصه های مجید، اثر هوشنگ مرادی کرمانی، وجود دارد.