تعیین حداکثر تراکم ساختمانی با رویکرد کاهش آسیب پذیری در برابر زلزله (مطالعه موردی: شهر شاهرود)

امروزه افزایش تراکم ساختمانی جهت پاسخگویی به رشد جمعیت، موجب اجتناب ناپذیر است. در این میان، رشد و توسعه شهری به مراتب افزایش مخاطرات طبیعی را نیز به دنبال داشته و با توجه به قرارگیری کشور ایران بر روی یکی از دو کمربند زلزله خیز زمین، نیاز به برنامه ریزی و طراحی مطابق با اصول پدافند غیرعامل شهری در عرصه ساخت وساز به شدت احساس می گردد. در این راستا در پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و با هدف کاهش آسیب پذیری شهرها در برابر مخاطرات طبیعی به ویژه زلزله به تعیین حداکثر تراکم ساختمانی مطابق با اصول پدافند غیرعامل پرداخته شده است. اطلاعات مورد نیاز از طریق اسناد، مجلات و کتب مربوطه به دست آمده است. در این پژوهش پس از بررسی اسناد و اطلاعات، روشی جهت تعیین بیشینه تراکم ساختمانی با رویکرد کاهش آسیب پذیری در برابر زلزله ارائه شده و با استفاده از آن، الگوی تراکمی محدود مورد مطالعه در شهر شاهرورد محاسبه شده است. بر این اساس و مطابق با روش ارائه شده، در مرحله اول نیاز است مشخص گردد که پس از وقوع زلزله فرضی، به شرط حفظ حداقل فضای مورد نیاز در معابر جهت امدادرسانی، فضای باقیمانده از معبر جهت انباشت مصالح ریزشی، ظرفیت تخریب حداکثر چه ارتفاعی از یک ساختمان را دارد. در مرحله بعد، پس از دستیابی به ارتفاع بنا، می توان با مفروض داشتن ارتفاع هر طبقه و هم چنین درصد سطح اشغال بنا، حداکثر تراکم و نیز تعداد طبقات ساختمان را محاسبه نمود.