زبان شناسی گزاره های الهیاتی

در دوره معاصر مباحث روش شناختی جایگاه برجسته ای در میان اندیشمندان علوم مختلف از جمله محققان علوم دینی یافته است، و از جمله اموری که با این مساله پیوند جدی دارد زبان دانش است. در مورد گزاره های الهیاتی نظریه های زبان شناختی متفاوتی وجود دارد که به دو روی آورد «معناگرایی ناشناختاری» و «معناگرایی شناختاری» قابل تقسیم است. صاحبان روی آورد دوم، در مورد گزاره هایی که از خدا سخن می گویند به دو گروه «ناحقیقی انگاران» و «حقیقی باوران» منشعب می شوند. مقاله حاضر، از روی آورد اول، نظریه «بازی های زبانی» ویتگنشتاین متاخر، و از روی آورد دوم، «زبان اسطوره ای» جان هیک- از ناحقیقی انگاران- و «زبان پیراسته» آلستون و «اشتراک معنوی و تشکیک وجودی» صدرالمتالهین- از حقیقی باوران- را بررسی کرده، و ضمن نمایاندن بروندادهای روش شناختی دیدگاه صدرایی به این نتیجه رسیده که تنها نظریه راهگشا در حوزه زبان الهیات، دیدگاه صدرالمتالهین است.