تغییر چربی های سرم در بیماران بستری مبتلا به پمفیگوس پس از شروع درمان با پردنیزولون خوراکی به تنهایی یا همراه یاور

درمان معمول برای مبتلایان به پمفیگوس استفاده از کورتیکواستروئیدها به همراه یک یاور (adjuvant) می باشد. مطالعات قبلی نشان داده اند که درمان با کورتیکواستروئیدها باعث تغییر پروفایل چربی های سرم خصوصا کاهش شاخص آتروژنیک می گردد. به همین خاطر مطالعه ای جهت بررسی تغییرات پروفایل چربی در مبتلایان به پمفیگوس تحت درمان با کورتیکواستروئید همراه با یا بدون یاور انجام شد.
روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی گذشته نگر، پرونده ی پزشکی 148 بیمار مبتلا به پمفیگوس بستری در بیمارستات رازی تهران، ازنظر سطح سرمی چربی ها در بدو مراجعه و تا 3 هفته بعد از شروع درمان مورد بررسی قرار گرفت.
58% بیماران زن و میانگین سنی بیماران 47/1 سال بود. 79/3% بیماران تحت درمان پردنیزولون همراه با آزاتیوپرین، 13/3% تحت درمان با پردنیزولون به تنهایی بودند و بقیه، پردنیزولون همراه سایر داروها دریافت می کردند. تغییرات سطوح سرمی لیپوپروتئین با تراکم کم (low-density lipoprotein [LDL])، لیپوپروتئین با تراکم زیاد (high-density lipoprotein [HDL])، کلسترول تام (total cholesterol [TC]) و تری گلیسرید (triglyceride [TG]) 3 هفته بعد از آغاز درمان نسبت به بدو مراجعه با افزایش معنی داری همراه بود (P<0.05). سه هفته پس از آغاز درمان، به جز مقادیر بالاتر تری گلیسرید در زنان، سایر مقادیر ارتباط معنا داری با جنس، سن، شدت بیماری، گروه های دارویی و مصرف استاتین ها نشان نداد (P>0.05).
براساس یافته های این مطالعه، گرچه با درمان متداول پمفیگوس سطوح سرمی اجزای پروفایل چربی در بیماران ایرانی تغییر می کند، ولی به نظر می رسد این تغییر با اثر نامطلوبی در شاخص آتروژنیک بیماران همراه نیست.