تاثیر سایتوتوکسیک 4- هیدروکسی ایزولوسین بر رده سلول سرطانی کبد

4- هیدروکسی ایزولوسین یک اسیدآمینه موجود در شنبلیله است که دارای خواص ضددیابتی است. احتمالا این اثر با فعال کردن PI3K صورت می گیرد. در این مطالعه اثر سایتوتوکسیک 4- هیدروکسی ایزولوسین بر رده سلول سرطانی کبد مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی، سلول های HepG2 و Huh-7 در پلیت 96 خانه ای کشت داده شدند و پس از 24 ساعت انکوباسیون، سلول ها در معرض غلظت های مختلف 4- هیدروکسی ایزولوسین (دوز 64-0/5 میلی مولار) قرار گرفتند. برای تعیین درصد سلول های زنده بعد از 24، 48 و 72 ساعت انکوباسیون، از تست MTT استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری واریانس یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند.
درصد مرگ سلولی تحت تاثیر 4- هیدروکسی ایزولوسین، وابسته به غلظت و زمان است. در این مطالعه این تفاوت از نظر آماری نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (p<0.05)، به طوری که در بالاترین غلظت (دوز 64 میلی مولار) و پس از 72 ساعت، 65 و 61% مرگ سلولی به ترتیب در سلول های HepG2 و Huh-7 مشاهده گردید. IC50 بعد از 72 ساعت انکوباسیون (در غلظت 24 و 23 میلی مولار) به ترتیب برای سلول های HepG2 و Huh-7 محاسبه شد.
نتایج این مطالعه نشان داد 4- هیدروکسی ایزولوسین نه تنها باعث افزایش رشد سلول های سرطانی نمی شود؛ بلکه دارای اثرات سایتوتوکسیک روی رده سلول های هباتوما نیز می باشد. با توجه به اثرات ضددیابتی 4- هیدروکسی ایزولوسین این ترکیب می تواند کاندیدای مناسبی به عنوان داروی ضددیابت باشد.