دیپلماسی فناوری جمهوری اسلامی ایران (با تاکید بر فناوری های دفاعی- امنیتی)

در دنیای امروز یکی از عناصر اصلی تشکیل دهنده ی قدرت، اعم از قدرت سیاسی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی و اطلاعاتی، مساله ی فناوری های برتر است که به مولد قدرت تبدیل شده است. تغییر عرصه ی سیاست بین الملل در نتیجه ی توسعه ی فناوری های پیشرفته، اشکال، ابعاد، دامنه و مکانیسم های اعمال قدرت را متنوع و پیچیده کرده است. به تبع پیشرفت فناوری برای کشورها مسائل جدیدی در روابط بین الملل به وجود آمد که یکی از آن ها دیپلماسی فناوری است. با توجه به تحریم های تکنولوژیک غرب علیه جمهوری اسلامی ایران این پژوهش در پی پاسخ گویی به این پرسش است که دیپلماسی فناوری جمهوری اسلامی ایران چگونه می تواند نیازهای دفاعی- امنیتی کشور را تامین کند؟ به نظر می رسد که دست یابی ایران به فناوری های مرتبط با نیازهای دفاعی- امنیتی، مستلزم شناخت دقیق محدودیت های بین المللی بر سر راه تامین فنی ایران و تنظیم راهکارهای مبتنی بر بهبود نهادی، فنی و حرفه ای دیپلماسی فناوری برای دور زدن تحریم ها و محدودیت های حقوقی و سیاسی به ویژه با تکیه بر رهیافت منطقه گرایی و سیاست تنش زدایی است. پژوهش حاضر روش مطالعه ی خود را توصیفی و تحلیل ثانویه و مبنای نظری را منطقه گرایی قرار داده است.