تحلیل روی کرد اسرائیل در قبال مذاکرات 1+5 با ایران بر پایه نظریه ی بازی ها

دیپلماسی به عنوان حوزه ی موضوعی در روابط بین الملل هدف تحلیل نظریه پردازان بازی بوده است. از دیدگاه این نظریه پردازان در ساده ترین شکل دیپلماسی بین کشورها، دو دولت تصور می شود که یکی از آن ها پیشنهاد دهنده است و دیگری چند راه پیش روی دارد: چارچوب پیشنهاد شده را بپذیرد، پیشنهادهای متقابلی ارائه دهد و یا مذاکره را بر هم بزند. اگر گزینه ی پیشنهاد متقابل انتخاب شود، دولت اول نیز با موقعیت مشابه سه گانه بالا روبه رو می شود. این روند سرانجام با پذیرش یک گزینه یا بر هم زدن کل بازی پایان می یابد. یکی از عوامل اساسی در انتخاب میان گزینه های مختلف، ارزش انتظاری دستاوردی است که یک دولت از گزینه های پیش رو با توجه به عامل تنزیل زمان تخمین می زند. با توجه به این اصل، مذاکرات جمهوری اسلامی ایران و 1+5 در سال های اخیر با نشیب و فرازهای فراوانی روبه رو بوده است. طرفین برای رسیدن به موضع مشترک و طراحی برنامه ای برای برداشتن گام های هم زمان و هم سطح مسیری طولانی را طی کرده اند. بازی گران مختلفی نیز با توجه به منافع خود سعی کرده اند در این مسیر با آنان همراه شوند و نقش آفرینی مورد نظر خود را داشته باشند. در این بین رژیم صهیونیستی تلاش های فراوانی برای تضعیف موقعیت ایران در میز مذاکرات انجام داده است. از نظر مقامات این رژیم انعقاد هرگونه توافق نامه ای که در آن حق غنی سازی ایران به رسمیت شناخته شود خبر خوب برای اسرائیل محسوب نمی شود و بی اعتمادی ذاتی اسرائیل به ایران، اجازه نمی دهد تا برای چنین توافق نامه ای آرزوی موفقیت کند اما با این حال، اسرائیل از ترس انزوا ناگریز خواهد بود که با این توافق کنار بیاید. در این پژوهش هدف، پاسخ به این پرسش است که نتیجه ی نهایی مطلوب در مذاکرات 1+5 با ایران از دیدگاه اسرائیل دارای چه مختصاتی است و اسرائیل چه فعالیت هایی برای رسیدن به خواسته ی مطلوب خود انجام داده است؟ در همین راستا تلاش شده است، این مساله در چارچوب بازی با حاصل جمع صفر تحلیل و بررسی شود و پرداخت های گوناگونی که دو طرف بازی یعنی ایران (بازیکن الف) و اسرائیل (بازیکن ب) در بین سال های 86 تا 91 داشته اند، مورد ارزیابی و تحلیل قرار داده شود.