طراحی و ارزیابی الایزای غیر مستقیم برای تشخیص آلودگی به لینگواتولا سراتا در گوسفند

لینگواتولا سراتا انگلی با گسترش جهانی و از بیماری های زئونوتیک است. انگل بالغ در مجاری بینی سگ سانان (میزبان اصلی) و مراحل لاروی آن در کبد، ریه و گره های لنفی مزانتری نشخوارکنندگان (میزبان واسط) زندگی می کند. انسان با خوردن تخم یا نوچه آن مبتلا می شود. آلودگی آن در میزبان واسط فاقد نشانه بالینی است. تا کنون روش سرولوژیکی برای تشخیص آن در دام ها به ویژه علفخواران ارائه نشده است، بنابراین هدف از این مطالعه که برای اولین بار انجام شده است، طراحی و ارزیابی الایزا برای تشخیص آلودگی لینگواتولا سراتا در گوسفند و با استفاده از آنتی ژن های دفعی ترشحی و پیکری نوچه ی انگل بود. آنتی ژن پیکری از نوچه های جمع آوری شده از گره های لنفی مزانتر گوسفند و هموژنیزه کردن 250 نوچه در 10 میلی لیتر RPMI-1640 PBS- و آنتی ژن دفعی ترشحی نیز با کشت 200 نوچه در 10میلی لیتر RPMI-1640 به دست آمد. رقت های مناسب سرم، کنژوگه ضد IgG گوسفند، آنتی ژن های پیکری و دفعی ترشحی به ترتیب 100: 1، 5000: 1، 1:40 و 1:4 تعیین شد. برای ارزیابی الایزا، 73 نمونه سرم مثبت از گوسفندان آلوده به نوچه ی انگل و 48 نمونه ی سرم منفی بره های 3-2 ماهه از گله های فاقد سگ (در مجموع 121 نمونه) استفاده شد. حساسیت، ویژگی، ارزش پیشگویی مثبت، ارزش پیشگویی منفی و دقت آزمون الایزا با آنتی ژن پیکری به ترتیب 4/90 درصد، 75 درصد، 6/84 درصد، 7/83 درصد و 2/84 درصد، با آنتی ژن دفعی ترشحی نیز به ترتیب 89 درصد، 8/93 درصد، 6/95 درصد، 9/84 درصد و 9/90 درصد برآورد گردید. آنالیز داده ها با SPSS و آزمون مک نمار نشان داد که آنتی ژن دفعی ترشحی انگل برای ردیابی آنتی بادی ضد آن در گوسفند بر آنتی ژن پیکری برتری دارد. بنابراین، آزمون الایزا با به کارگیری آنتی ژن دفعی ترشحی نوچه های لینگواتولا سراتا می تواند برای پایش آلودگی در گوسفند به ویژه در مطالعات همه گیری شناسی و سایر میزبانان نیز مورد ارزیابی قرار گیرد.