بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک مالاریا در شهرستان کنارک طی سال های 1390-1386

مالاریا یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی کشورهای گرمسیر و نیمه گرمسیر محسوب می شود که در حال حاضر کانون های این بیماری در بخش هایی از استان های سیستان و بلوچستان، هرمزگان و کرمان وجود دارند. استان سیستان و بلوچستان بیشترین موارد ابتلا را در کشور داراست و شهرستان کنارک یکی از مهم ترین کانون های این استان در سالیان گذشته بوده است. هدف از این مطالعه بررسی ویژگی های اپیدمیولوژیک موارد مالاریا در این شهرستان می باشد.
در این مطالعه ی توصیفی، بررسی وضعیت اپیدمیولوژیک پنج ساله مالاریا با استخراج اطلاعات از فرم های گزارش ماهیانه و فصلی مالاریا که توسط مراکز بهداشتی درمانی و خانه های بهداشت تابعه به واحد مبارزه با بیمارها ارسال شده انجام شده است. آنالیز داده ها توسط نرم افزار EPIinfo6 و متغیرهای اطلاعات دموگرافیک، جنسیت، وضعیت بارداری، ملیت، وضعیت محل سکونت، نوع انگل مالاریا، طبقه بندی وضعیت اپیدمیولوژیک و نتیجه درمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. ملاک تشخیص موارد مثبت و ثبت آن، آزمایش گستره های نازک و ضخیم خون به روش میکروسکوپی بوده است.
از تعداد کل موارد مالاریا (1250 مورد)، 69% موارد از نظر طبقه بندی اپیدمیولوژیک «وارده» بوده است. تعداد کل موارد مالاریا در سال 1390 نسبت به سال 1386، 79% کاهش داشته است. موارد فالسیپاروم با سیر نزولی چشمگیری، از 31 مورد در سال 1386 به 9 مورد در سال 1390 کاهش داشته است. 53% موارد به روش اکتیو توسط بهورزان و سلامتیاران کشف و شناسایی شده است که نشان دهنده نقش قابل توجه فعالیت های نظام بهداشتی در مهار این بیماری است.
از این مطالعه نتیجه می شود که نظام مراقبت، کنترل و درمان موثر بیماری در این شهرستان تاثیر مثبتی بر کاهش موارد مثبت مالاریا در آینده خواهد داشت.