مروری بر نقش تحریک الکتریکی عملکردی در مقایسه با ارتوز مچ پا در کیفیت راه رفتن افراد دچار افتادگی پا به علت سکته مغزی

یکی از اختلالات شایع حرکتی به دنبال سکته مغزی، افتادگی مچ پا می باشد. درمان اولیه آن استفاده از ارتوز مچ پاست. اخیرا تحریک الکتریکی عملکردی نیز به عنوان درمان این بدشکلی و به منظور بازگرداندن راه رفتن طبیعی به بیماران دچار ضعف یا فلج عضلات به دنبال سکته مغزی و یا آسیب طناب نخاعی به کار می رود. هدف از این مطالعه بررسی نقش این تکنیک در مقایسه با ارتوز مچ پا در اصلاح الگوی راه رفتن بیماران سکته مغزی می باشد.
در این مطالعه مروری، جست و جوی نظام مندی در پایگاه های الکترونیکی مختلف (Googlescholar، Pubmed، Sciencedirect) انجام و مقالات انگلیسی چاپ شده بین سال های 1989-2013 به وسیله ی انتخاب کلمات کلیدی تحریک الکتریکی عملکردی، سکته مغزی، اورتوز مچ پا، افتادگی پا و راه رفتن در چند حیطه (روش PICO) و ترکیب بین آن ها، انجام شد. مقالاتی که شامل بیماری عصبی غیر از سکته مغزی و یا دفورمیتی به جز افتادگی پا بود، حذف گردید.
نتایج بدست آمده از 32 مقاله استخراجی، بر اساس تغییرات مثبت رخ داده در پارامترهای راه رفتن و میزان فعالیت عضلانی و کاهش اسپاسیتی به دنبال استفاده از سیستم تحریک الکتریکی عملکردی تفسیر شده-اند. این سیستم موجب افزایش سرعت راه رفتن، طول گام و تعداد قدم در واحد زمان می شود.
به نظر می رسد تکنیک تحریک الکتریکی عملکردی، موجب بهبود کیفیت راه رفتن افراد دچار افتادگی پا به علت سکته مغزی خواهد شد؛ راحتی و ظاهر بهتر این تکنیک در مقایسه با ارتز مچ پا می تواند توجیه مناسبی برای پذیرش بهتر و تحمل این سیستم در میان بیماران باشد.