اثر سن و سه شیوه متفاوت بازخوردی در یادگیری یک الگوی حرکتی دست

هدف این مطالعه مقایسه یادگیری یک الگوی حرکتی دست در دو گروه سنی کودکان و بزرگسالان جوان است. بنابر سن (کودک- بزرگسال) و شیوه ارائه بازخورد (100درصدی، حذفی، خود کنترل) 60 آزمودنی داوطلب به طور تصادفی در شش گروه تمرینی قرار گرفتند. این مطالعه در سه روز متوالی انجام گرفت. طی روزهای اول و دوم آزمودنی ها در هر روز 100 مرتبه به تمرین الگوی موردنظر پرداختند و آزمون های یادداری در روزهای دوم و سوم و آزمون بازاکتساب در روز سوم از ایشان به عمل آمد. از آزمون های آماریANOVA با اندازه گیری های مکرر و ANOVA دوسویه برای پردازش داده ها استفاده شد (p≤0.05). دقت عملکردی تمام آزمودنی ها در کوشش های تمرینی روز اول به شکل معناداری افزایش یافت، اما در کوشش های تمرینی روز دوم تنها دقت عملکردی بزرگسالان جوان افزایش معناداری داشت. تفاوت بین دو آزمون یادداری در کودکان معنادار نبود، درحالی که این تفاوت در بزرگسالان جوان معنادار بود. کودکانی که بازخورد را به شیوه 100 درصدی دریافت کردند، در آزمون های یادداری و بازاکتساب از دیگر گروه های بازخوردی کودکان به شکل معناداری بهتر عمل کردند، درحالی که در گروه های بازخوردی بزرگسالان در آزمون های یادداری و بازاکتساب تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد بزرگسالان جوان در فراگیری این الگوی حرکتی بهتر از کودکان عمل می کنند، ارائه بازخورد بیشتر به کودکان سبب ارتقای یادگیری آنها شد (مغایر با فرضیه هدایت)، و نباید انتظار داشت کودکان در کسب مهارت های حرکتی همانند بزرگسالان عمل کنند.