پژوهشی در دلالت آیه ی شریفه ی«لا تعاونوا علی الإثم و العدوان» بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان

بسیاری از فقها و مفسران به آیه ی شریفه ی«تعاونوا علی البر و التقوی و لا تعاونوا علی الإثم و العدوان» بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان استدلال کرده اند، اما برخی این استدلال را نپذیرفته و از جهت به کار رفتن واژه ی تعاون و نیز وجود قرینه ی تنزیهی بودن نهی، در دلالت آیه ی شریفه اشکال کرده اند. نویسندگان پس از تحلیل و بررسی ادله ی هر دو گروه بر آنند که آن چه از تتبع در آرای لغت شناسان و مفسران و فقهای اسلامی بدست می آید این است که کلمه ی تعاون و اعانت در بیشتر موارد در یک معنی استعمال شده اند، هم چنین صرف دنبال هم بیان شدن و مقابله ی دو جمله ی پایانی آیه ی شریفه، صلاحیت قرینه بودن برای دلالت نهی بر کراهت را ندارد و اعاده ی فعل تعاون در جمله ی دوم و عدم اکتفا به حرف«لا» مفید استقلال این دو جمله است؛ لذا بر اساس حکم عقل و تناسب حکم و موضوع، دلالت آیه ی شریفه بر حرمت اعانت بر اثم و عدوان مسلم می باشد.