سنجش فلزهای سنگین (سرب و نیکل) در آب و بافت ماهیچه ماهی قزل آلای مزارع پرورشی استان گیلان

ماهی یکی از منابع پروتئین در تغذیه انسان به شمار می رود که به لحاظ بهداشتی از نظر عاری بودن از آلاینده ها مورد توجه قرار گرفته است. فلزهای سنگین از آلاینده هائی هستند که در اکوسیستم های آبی مشکلات بسیاری را برای آبزیان و در نهایت برای انسان ایجاد می کنند.
تعیین غلظت فلزهای سنگین سرب و نیکل در عضله ماهی قزل آلای پرورشی(Oncorhynchus mykiss) مزارع استان گیلان و همچنین آب مصرفی مزارع پرورشی.
30 قطعه ماهی قزل آلای پرورشی و آب مزارع از سه کارگاه بخش غربی (تالش)، شرقی (سیاهکل) و مرکزی (فومن) به طور تصادفی نمونه برداری و به آزمایشگاه دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی گیلان منتقل و میزان فلزهای سنگین به روش نشر شعله ای (ICP-OES) اندازه گیری شد. نتایج با نرم افزار آماری SPSS16 و آزمون چند دامنه توکی و ضریب اطمینان مطالعه 95% تجزیه و تحلیل شد.
میزان نیکل در عضله ماهیان کارگاه فومن بیش از کارگاه تالش و سیاهکل بود و میزان سرب نیز در عضله ماهیان کارگاه سیاهکل بیشتر از کارگاه تالش و فومن بود به طوری که میانگین داده های نیکل در عضله ماهی در فومن، تالش و سیاهکل به ترتیب 0491/ 2 ±29/ 1، 457/ 0±445/ 0، 086/ 0±217/ 0و فلز سرب 221/ 0±252/ 0، 95/ 0±294/ 0، 485/ 0±444/ 0میلی گرم در کیلوگرم بود اما اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد(p>0.05). میزان سرب در آب پرورشی کارگاه ها صفر ولی میزان نیکل در آب مصرفی کارگاه سیاهکل و فومن و تالش به ترتیب 0.032 ± 0.002، 0.027 ± 0.002، 0.026 ± 0.005 میلی گرم در لیتر بود.
میزاان سرب عضله ماهی در مقایسه با آستانه استانداردهای جهانی  کمتر بود در حالی که میزان نیکل در عضله ماهیان کارگاه های تالش و فومن بی از این مقدار به دست آمد اما اختلاف معنی دار آماری دیده نشد(p>0.05).