ژئوشیمی سروک بالایی (بخش میشریف) و تاثیر فرایندهای دیاژنزی بر کیفیت مخزنی این بخش در میادین سیری E وD

میادین نفتی سیری E (اسفند) وD (دنا) در جنوب خلیج فارس قرار گرفته اند. در هر دو میدان مورد مطالعه، سروک بالایی (بخش میشریف) با سن کرتاسه میانی (سنومانین - تورونین) به صورت تدریجی و همشیب روی آهک های آرژیلی خاتیا (شیلیف) و توسط ناپیوستگی اواخر تورونین در زیر شیل های لافان قرار گرفته است. شواهد سنگ نگاری، ژئوشیمیایی (تجزیه های عنصری Mg، Ca، Sr، Mn) و مقادیر ایزوتوپ اکسیژن و کربن مشخص کننده کانی شناسی اولیه آراگونیتی برای کربنات های سروک بالایی (بخش میشریف) در میدان سیری E (چاه A) است. مطالعات ژئوشیمیایی و تغییرات 18Oδ و 13Cδ نشان دهنده تاثیر دیاژنز جوی در آب وهوای گرم و خشک در یک سامانه دیاژنزی نیمه بسته تا باز با قشر کم خاک است. دمای آب دریا در زمان ته نشست سروک بالایی (بخش میشریف) بر پایه سنگین ترین ایزوتوپ اکسیژن 18 نمونه ای که کمترین دگرسانی را تحمل کرده است و با در نظر گرفتن ایزوتوپ اکسیژن آب دریای کرتاسه به میزان 1- پرمیل در حدود 34 درجه سانتی گراد محاسبه شده است. البته با توجه به مقادیر سبک ایزوتوپ اکسیژن، این دما باید دمای دیاژنزی مربوط به ژرفای کم دفن باشد. مطالعات سنگ نگاری چاه A در میدان سیری E و چاه B در میدان سیری D نشان دهنده میزان تاثیر فرایندهای دیاژنزی میکریتی شدن، انحلال، سیمانی شدن، نوشکلی، انحلال فشاری، تراکم فیزیکی، شکستگی و دولومیتی شدن بر کیفیت مخزنی سروک بالایی (بخش میشریف) است که از این میان مهم ترین عامل دیاژنزی در افزایش کیفیت مخزنی انحلال است که در طی دیاژنز جوی رخ داده است و مهم ترین عامل دیاژنزی در کاهش کیفیت مخزنی گسترش انواع سیمان ها به ویژه سیمان اسپاری بلوکی درشت بلور است که در طی دیاژنز دفنی رخ داده است.