بررسی دگرریختی جوان در گستره زاگرس باختری، نگاهی بر نقش واحدهای کم قوام سطوح بالایی در کنترل سازوکار خروج هسته ناودیس

در کمربندهای چین و راندگی که به صورت نازک پوست دگرریخت می شوند، چگونگی دگرشکلی نه تنها ارتباط تنگاتنگی با مقاومت در برابر لغزش در امتداد یک سطح فراکنشی زیرین دارد، بلکه به وجود سطوح فراکنشی یا واحدهای کم قوام درگوه هم بستگی دارد. در کمربند چین و راندگی زاگرس، طبقات فراکنشی و شکل پذیر شناخته شده مانند سازند گچساران (در سطح های بالایی) و سازند هرمز (سطح های پایینی) نقش بسزایی در نحوه دگرریختی بازی می کنند. هرچند در بسیاری موارد در گستره زاگرس فرایند دگرریختی کم ژرفا توسط سازند گچساران کنترل می شود ولی در منطقه مورد بررسی، به دلیل تفاوت رخساره سازند گچساران انتظار می رود که واحدهای کم قوام سطح های بالاتر (مانند سازند میشان به سن میوسن میانی و بخش بالایی سازند آغاجاری) نقش موثرتری در ناجفت شدگی دگرریختی کم ژرفا از رسوبات زیرین و کمک در گسترش فرایند خروج هسته ناودیس در ساختارهای از پیش موجود بازی کنند. ساختار ناودیسی انوه در شمال شهر بستک، با روند خاوری– باختری از جمله ساختارهای فعال در منطقه می باشد که آثار فرایش جوان در امتداد آن و به ویژه در یال شمالی ساختار به شکل سطوح فرسایشی جوان تظاهر یافته است. به منظور بررسی الگوی پراکندگی و چگونگی دگرشکلی در امتداد این ساختار، برش ساختاری به درازای 32 کیلومتر تهیه شد. همچنین تغییر شکل عمودی نشانگرهای ریخت زمین ساختی در یال شمالی ناودیس انوه اندازه گیری شد. با انطباق و مقایسه نیمرخ های برداشت شده در عرض این ساختار تلاش گردید تا الگو و میزان فرایش در امتداد خاوری و باختری ساختار مورد بررسی قرار گیرد. انتظار می رود که این چنین تغییرشکل های کم ژرفا در منطقه به شکل غیرلرزه زا گسترش یابد.