بررسی مقایسه ای آزمون چندگزینه ای درک شنیداری گفتاری و نوشتاری براساس عملکرد و دیدگاه غیر فارسی زبانان

کنش زبانی شنیدن و صحبت کردن از لحاظ کاربرد شناسی ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارند. از این رو ممکن است اندازه گیری درک شنیداری بدون در نظر گرفتن گفتار، کمی عجیب به نظر برسد؛ با این حال می توان برخی از انواع کنش شنیداری را از کنش های گفتاری جدا کرد چون در زندگی روزانه ی خود گاهی فقط با درک شنیداری سروکار داریم؛ مثلا گوش دادن به رادیو و تلویزیون، سخنرانی استاد در کلاس درس، پیام های بلند گو در فرودگاه و مکان های دیگر. بنابراین امروزه سنجش و ارزیابی مهارت شنیدن مورد توجه خاصی قرار گرفته و برای زبان آموزان نیز آزمون شنیدن نسبت به سایر مهارت ها از اهمیت بیشتری برخوردار است چون امکان بازگشت به آنچه گفته شده و بازنگری آن (بر خلاف درک خوانداری) مقدور نیست. هدف این پژوهش، پاسخگویی به این سوال است که چه نوع آزمونی برای ارزیابی مهارت شنیدن مناسب تر است؟ آزمونی با قالب نوشتاری مانند آزمون های استاندارد تافل یا آیلتس که توانایی مهارت خواندن شرط اصلی آن است یا آزمونی با قالب گفتاری مانند همان اتفاقی که در زندگی واقعی روی می دهد؟ بر این اساس برای سنجش درک شنیداری، آزمونی با دو قالب نوشتاری و گفتاری طراحی و مورد آزمایش قرار گرفت. جامعه ی آماری این پژوهش را 36 نفر از فارسی آموز مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین در رده ی سنی 18 تا 25 سال تشکیل می دادند که از لحاظ زبانی در سطح تکمیلی بودند و به طور تصادفی انتخاب شدند. روش انجام تحقیق از نوع میدانی بوده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار«اس پی اس اس» استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان داد که در مقایسه با آزمون گفتاری، دیدگاه آزمودنی ها نسبت به آزمون نوشتاری مثبت تر و رضایت مندی آنان نیز از این آزمون بیشتر بوده است اما آزمودنی ها در آزمون گفتاری عمل کرد بهتری داشته و نمرات بالاتری به دست آورده اند.